Nieuwe Stad Magazine
Beatrijslaan 76 A
B-3110 Rotselaar
nieuwe.stad@scarlet.be
www.nieuwestad.be
 

 

 

Anneke

 

Annemarie Rosenveld

 

‘Hapje voor mama..., hapje voor papa...’ Anneke laten eten was een hele klus. Iedere middag leek het alsof haar mondje op slot ging, er kon geen hap meer naar binnen. Aan mij de taak om mijn trukendoos tevoorschijn te halen om haar toch aan het eten te krijgen.

Dat het me niet altijd lukte om Anneke te doen eten, zinde me niet. Ik had dan het gevoel dat ik faalde. Het liep soms uit op een strijd van eerst negeren, daarna eisen. Aangezien ik de rest van de klas ook nog had, was ik niet van die heisa gediend. Soms moest ik naar een drastischer middel grijpen en om het gehuil niet te horen zette ik haar dan maar even op de gang.



Het was de zoveelste lunchpauze dat ik met Anneke in de klas was achtergebleven om me te buigen over haar eetprobleem. Ik voelde de irritatie hoog zitten. Dat ik me niet in de lerarenkamer kon gaan ontspannen, dat ik mijn e-mail niet kon checken, dat ik mijn verslag niet kon afmaken… maakte me ongeduldig. Ik had genoeg redenen die het me legitimeerden, dacht ik, om die dag ongeduldig te zijn. Ik wilde net zeggen dat ik het zat was, keek haar indringend aan, maar net op dat moment keek ook zij mij recht in de ogen. Snel stond ik op en ging naast haar zitten. Niet dat ik dit nog nooit had gedaan, maar ineens werd me iets duidelijk...

‘Zullen we samen eten?’ Ik pakte mijn overgebleven brood. ‘Ik heb er kaas op en jij?’, alsof we het nog niet over eten hadden gehad. Ik begon op mijn ene overgebleven stukje te kauwen en hoopte dat het niet te snel op zou zijn. Anneke staarde me aan. ‘Kleine stukjes...’, kwam er onverwachts uit. Ik keek naar de boterham die in haar lunchdoosje lag. ‘Wil je dat ik kleine stukjes maak?’ Ze knikte en met een mes sneed ik haar boterham klein. Langzaam begon ze te eten en ineens boog ze zich naar me toe. ‘Wij zijn vriendinnen, hé?’, fluisterde ze. ‘Ja, en samen zijn we gezellig aan het eten’, fluisterde ik terug. ‘Maak jij mijn boterhammen dan altijd klein?’, fluisterde ze weer. ‘Ja, dat beloof ik je.’ De boterham was binnen een paar minuten op.

Het is ook daarna niet altijd gemakkelijk gegaan, maar elke keer als ik mezelf opzij zet en me in Anneke verplaats, dan vliegen de stukjes brood weer naar binnen.

 

[ Beeld: Photos.com ]

 

Om de privacy van de hoofdrolspelertjes in deze rubriek nog beter te beschermen schrijft de auteur onder een pseudoniem.

 

 

De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen

______________________________

 

'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,

is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'


[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]


Reageer hier op dit artikel

Naam :
E-mail :
Tekst :



Archief

06-2008Anneke
05-2008Op het leeskussen
01-2008Uit respect
12-2007Kerstvrede
11-2007Annemarie Rosenveld
10-2007Rust
09-2007Druivensuiker
06-2007Mooi contact blijft
© Nieuwe Stad - Beatrijslaan 76 A, B-3110 Rotselaar - nieuwe.stad@scarlet.be - www.nieuwestad.be
© 2014 browsbox - Nieuwe Stad