Nieuwe Stad Magazine
Beatrijslaan 76 A
B-3110 Rotselaar
nieuwe.stad@scarlet.be
www.nieuwestad.be
 

 

 

     Chiara Lubich:  22.01.1920 - 14.03.2008

 

        F O T O A L B U M

        Bekijk hier twee videofragmenten.


(01) 

1920 - Silvia Lubich wordt in Trente geboren als tweede in een gezin van vier kinderen. Trente is een provinciestadje dat sinds 1918 bij Italië hoort, cultureel is het nog een Italiaans sprekend deel van ‘Mittel-Europa’, dichter bij Wenen en Praag dan bij Rome. De provincie is ruraal en arm, maar in de stad vind je ondernemingszin en industrie. De kleine Silvia heeft een sterk en toch flexibel  temperament. Later zal ze de nieuwe naam Chiara kiezen.


(02) 

1920 - Het gezin komt uit een arbeidersmilieu, maar raakt verwikkeld in ‘de grote geschiedenis’. Vader is een overtuigd antifascist, moeder heeft een diepgeworteld geloof. De verstandhouding in het gezin is hecht, nog gesterkt door de ervaring van ontbering en werkloosheid na de economische crisis van 1929. Voordat ze een zelfstandige wijnhandel opzetten, werkten beide ouders voor de krant van één van Italië’s nationale helden, de socialist Battisti. Oudste broer Gino leidt het rode verzet tegen de nazi’s in de Dolomieten. Jongere zus Liliana huwt Berlanda, die christendemocratische senator wordt.


(03) 
 
1943 - Toen ze zeven jaar was, vroeg Silvia aan Jezus ‘zijn licht en zijn vuur’. Al snel rijpt een heel persoonlijke relatie met hem. Ze is negentien als ze in het bedevaartsoord van Loreto begrijpt dat die relatie ook een levensproject bevat. Ze beschrijft in een brief hoe Jezus haar doet begrijpen wat hij van haar wil, hoe ze daar de topmomenten van voorvoelt én de afgronden waar ze door zal gaan, en dat ze geantwoord heeft ‘bereid te zijn’. Terwijl ze reeds lesgeeft, vat ze hogere studies aan. Tot ze op 7 december 1943 de definitieve stap zet om haar leven aan God te wijden. Op de foto: Chiara met haar klasje.


(04) 
 
1945 - In de volgende maanden raakt Chiara diep onder de indruk van ‘de immense en persoonlijke liefde van God’, en in volle oorlogstijd begint ze samen met haar eerste vriendinnen het evangelie in praktijk te brengen. Vanaf dat ogenblik gaat het als in een versnelde film. Op 31 mei 1945 zegt Chiara over hun ervaring: ‘Tezamen wordt ieder mooier.’ Ze kiest niet voor de alternatieven van haar tijd: het collectieve of het individu, maar het evangelie voert haar naar een nieuwe synthese: met elkaar en elk apart spreken elkaar niet tegen, integendeel, ze versterken elkaar.


(05) 
 
1947 - Vanaf 24 januari 1944 zal voor Chiara de bron van de evangelische liefde liggen in de kreet van verlatenheid van Jezus op het kruis. Daar is hij uitdrukking van de volle draagwijdte van Gods liefde, ontvouwt hij de eenheid tussen de drie goddelijke Personen en reikt hij de sleutel aan voor broederlijke relaties tussen mensen. In Rome zegt de specialist in mystieke theologie pater Veuthey haar, in februari 1947: ‘Jullie vertrekken waar de anderen stoppen.’


(06) 
 
1947 - De concrete liefde van de eerste focolarina’s voor de armen wekt bewondering, ook bij de communisten van Trente; met Kerstmis 1947 mondt die uit in een georganiseerde gemeenschap van materiële bezittingen. Tegen twee communistische leiders die haar schertsend bevragen over wie het verst zal geraken, zegt Chiara: ‘Wij zijn met weinigen, we zijn maar meisjes en we zijn arm. We zullen zien wie de eersten zullen zijn.’ Vrij vlug komt het besef dat de liefde ook de niet materiële kwetsuren van het leven kan helpen lenigen.


(07) 
 
1948 - De ontmoeting met schrijver en parlementariër Igino Giordani, in september 1948, brengt Chiara van het veraf gelegen Trente naar het hart van de katholieke wereld, Rome. Ze zal in de volgende jaren een voor een obstakels overwinnen die zwaar drukken op een jongere, een vrouw en een leek. Maar Chiara zal ook snel personaliteiten onder haar vrienden hebben, zoals de eerste minister De Gasperi, die over de nieuwe beweging opmerkt: ‘De Kerk moet zich nog uitspreken, maar voor mij gaat het hier om iets schitterends’ (20 november 1950). Op de foto: Chiara met Igino Giordani.


(08) 
 
1949 - De spirituele ervaring van de beginnende focolares wordt met de dag rijker, tot Chiara in de zomer van 1949 een tijd van uitzonderlijke contemplatie doormaakt. Hier wordt de mystieke dimensie geboren, die de jonge vrouw tot een auteur helpt uitgroeien die men vandaag nog grotendeels moet ontdekken. Ze gaat samen met de eerste groep definitief op dit elan door om nieuwe fronten te openen in het kerkelijke en het sociale leven.


(09) 
 
1950 - In september 1950 vraagt Chiara aan Pasquale Foresi (°1929) om met haar de verantwoordelijkheid voor de nog jonge beweging te delen. Hij zal de beweging als priester en theoloog begeleiden op de moeilijke weg naar de kerkelijke goedkeuring en hij zal de impact van het charisma op de theologie en de menswetenschappen helpen uittekenen, hetgeen dit jaar is uitgemond in de oprichting van het universitair instituut ‘Sophia’ in Loppiano, bij Firenze. De foto dateert van de zeventiger jaren.


(10) 
 
1956 - Chiara bezit een levendige relatie met de Schriften. Wanneer ze een reis naar het Heilig Land onderneemt, is ze dan ook gegrepen door het fascinerende van de heilige plaatsen. Over de uitgehouwen steen waar het kruis van Jezus werd geplant, schrijft ze: ‘Was er dit eerste kruis niet geweest…! Hij die als een misdadiger omhoog werd geheven, gaf waarde en zin aan de zee van angst waarin de mensheid en niet zelden ook ieder mens verkeert en soms verdrinkt.’


(11) 
 
1960 - De uitbreiding naar het buitenland neemt een aanvang vanaf 1958, te beginnen met Brussel. Chiara zendt een aantal leken, geneesheren en andere beroepsmensen achter het ‘IJzeren Gordijn’. Geen enkele gelovige kon of wou zich daarginds nog wagen, maar deze wereld vertegenwoordigde voor haar heel speciaal Christus’ verlatenheid op het kruis. Deze stoutmoedige beslissing doet de communistische autoriteiten verwonderd staan over een christendom waarin het delen met elkaar en de solidariteit primeren, zoals jaren later uit opgedoken Stasi-verslagen zal blijken. Op de foto: de muur van Berlijn in volle bouw (augustus 1961).


(12) 
 
1965 - Pius XII laat Chiara enkele dagen voor zijn dood weten dat hij de beweging goedkeurt, niet omdat iemand het hem zo heeft aanbevolen, maar omdat hijzelf ervan overtuigd is dat het hier gaat ‘om Gods werk’. Paulus VI (1965) keurt de voor die tijd naar kerkrechtelijke begrippen gedurfde constructie van de beweging goed, tegen ander advies in ‘omdat jullie de architecten zijn van dit werk’, terwijl Johannes Paulus II in 1985 toestaat dat het steeds een vrouw zal zijn die aan het hoofd van de beweging staat. Op de foto: een van de vele audiënties met Paulus VI.

 

 

(13) 
 
1966 - In het hartje van het oerwoud van Kameroen neemt de interreligieuze dialoog een aanvang met de Bangwa’s, een stam die grotendeels zijn eigen traditionele religie belijdt. De koning of fon onthaalt Chiara als iemand die de universele broederlijkheid waarmaakt. De resultaten van hun samenwerking, spectaculair te noemen op sociaal en sanitair vlak, zullen ertoe leiden dat dit honderdzestigduizend mensen tellende volk Chiara in 2000 tot zijn Mafua Ndem zal maken, ‘koningin, door de hemel gezonden’.


(14) 
 
1967 - Zelden zal Chiara zo hartelijk onthaald worden. De bejaarde orthodoxe patriarch van Istanboel, Athenagoras I, een profetisch figuur, leeft voor de eenheid ‘als een focolarino’, zoals hij het zelf zegt. De geschiedenis moet nog geschreven worden over de rol die Chiara heeft gespeeld in de relatie tussen Athenagoras I en Paulus VI. Heel de oecumenische ervaring van de Focolarebeweging toont wat voor hechte banden Chiara wist te scheppen over alle grenzen heen.


(15) 
 
1967 - Chiara heeft altijd naar een voorkeursrelatie met de nieuwe generaties gezocht. Op een nacht, in 1961, terwijl ze de melkweg gadeslaat, schrijft ze: ‘Er zullen nieuwe generaties komen, talrijk als de sterren die je daarboven ziet.’ Enkele jaren later, net voor mei ‘68, komt ook in de Focolarebeweging een tweede, nieuwe generatie naar voor: die van de Gen. Ze vormt een evangelische variant van de protestgeneratie van die jaren.


(16) 
 
1967 - De eenheid is een geschenk uit de hemel, de rol van de mensen bestaat erin hun onderlinge relaties te verzorgen en de wonden van het gebrek aan relaties te lenigen. In de wereld van de gezinnen  begint de beweging een laboratorium van ervaringen uit te bouwen, geďnspireerd door het ‘ideaal’ van de eenheid. Vanaf 1967 ontwikkelt zich een steeds groter netwerk van gezinnen, de beweging Nieuwe Families, die vandaag een van de meest wijdverspreide realiteiten van de Focolarebeweging is.


(17)     
 
1977 - Met de Templeton-prijs in Londen begint een van de sterkste avonturen in de geschiedenis van Chiara: de interreligieuze dialoog. Die neemt van dan af een steile vlucht. Het terrein is op dat moment nog bijna onontgonnen, maar het Concilie zette de deuren open. Dertig jaar later heeft Chiara ‘spirituele kinderen’ in alle grote godsdiensten. In de wereld van bruggenbouwers tussen de religies wordt ze algemeen als een referentiefiguur erkend.


(18) 
 
1984 - Chiara publiceert een boek over ‘De verlaten Jezus’, het thema waar haar doctrine zich het rijkst en het meest origineel in ontvouwt. In het jaar 2000 volgt haar zeer persoonlijk werk Il grido (Zijn schreeuw) over datzelfde thema. In 1955 al zegt Chiara dat ze er niet voor vreest dat ‘Parijs’ (de studies) ‘Assisië’ (de spiritualiteit) in de schaduw zal zetten. De zestien doctoraten honoris causa, het originele experiment van de ‘Scuola Abbŕ’ en het nieuwe universitaire instituut ‘Sophia’ zijn hier een levend bewijs van. Op de foto: de overhandiging van de bul bij het doctoraat honoris causa in psychologie te Malta in 1999.


(19) 
 
1987 - Chiara neemt deel aan de Bisschoppensynode, die de roeping van de leek als thema heeft. De nieuwe bewegingen en gemeenschappen staan er hoog op de agenda. Achteraf schrijft ze over haar ervaring: ‘Hier handelt Iemand die de enkelingen en het geheel overstijgt, en alles op een krachtige manier stuwt naar een resultaat dat niemand kon voorzien, naar een nieuwe etappe waartoe de Kerk geroepen is. Die Iemand is de heilige Geest.’ Dat jaar schrijft ze haar jaarthema over die Geest, het laatste van de twaalf punten van de spiritualiteit van de eenheid.


(20) 
 
1991 - Met de lancering van het initiatief van de G.E. - gemeenschapseconomie - in Brazilië begon voor Chiara weer een nieuw seizoen. In 1955 meende ze dat er niet alleen ‘Assisië’ en ‘Parijs’ was, maar ook ‘Hollywood’ of initiatieven die een uitstraling hebben in de hele samenleving, verder dan alleen de religieuze omgeving. De broederlijkheid waarmaken tussen ondernemers en armen zal het begin betekenen van een serie initiatieven die aan die broederlijkheid ruimte bieden in de hedendaagse cultuur.
 

(21)    
 
1998 - Dit jaar tekent het begin van een ander vruchtbaar spoor: de samenwerking tussen de verschillende charismatische initiatieven in de Kerk. Zo wordt o.a. ‘Samen voor Europa’ in Stuttgart geboren als een rijpe vrucht van eenheid tussen nieuwe bewegingen en gemeenschappen. Chiara werkt ook intensief ten dienste van de politieke wereld. Op de foto: de UNESCO-prijs voor vredesopvoeding in 1996 in Parijs.


(22)   
 
2001 - Tussen 1995 en 2004 onderneemt Chiara een indrukwekkende serie reizen waarmee ze nieuwe horizonten opent voor dialoog in alle richtingen. Ze trekt naar India, de Verenigde Staten, Thailand, Taiwan, Afrika,… Hier zien we haar bij haar aankomst in de luchthaven van Bratislava, Slovakije.


Bekijk hier het videofragment 'interview met W. D. Mohammed in Chicago':


Bekijk hier het videofragment 'interview met C. Lubich en W. D. Mohammed':


(23) 
 
2004 - De laatste publieke verschijning van Chiara vond plaats in het Auditorium van Rome voor de tweede Werelddag van de Interdependentie. Na decennia van onafgebroken arbeid begint onmiddellijk daarna haar laatste lange ‘retraite’.


(24)  
 
2008 - ‘Misschien wel nóg mooier.’ Chiara, die toen ze jong was een schitterend stukje schreef over de derde leeftijd, heeft de laatste jaren allicht het meest betekenisvolle seizoen van haar lange en vruchtbare leven meegemaakt. Om haar ervaring te duiden spreekt ze over de ‘nacht’ waar de mysticus doorheengaat als een noodzakelijke tussenstap om tot een nieuwe, uitgezuiverde liefdesrelatie met God te komen. Het is een soortgelijke nacht waar - naar haar zeggen - de hedendaagse Europese cultuur door moet. In haar laatste levensetappe maakt zij die ‘collectieve nacht van de godservaring in onze cultuur’ op een heel persoonlijke manier mee.

 

(Bijlage bij Nieuwe Stad Magazine - APRIL 2008)

 

[ Foto's: Cittŕ nuova ]

 

 


Reageer hier op dit artikel

Naam :
E-mail :
Tekst :



Archief

10-2008Met een hart voor jongeren - (pdf)
09-2008Zij voor mij en ik voor hen
06-2008De waarheid van de ogen
05-2008Wie niet liefheeft, is al gestorven
04-2008Uniek charisma van eenheid
04-2008Chiara Lubich - fotoalbum - (videofragmenten)
04-2008Het leven van Chiara Lubich
03-2008Arbeid in een geest van verbondenheid
02-2008Herstelrecht
01-2008Vrijkomen uit de droefheid
12-2007Creatieve minderheden
11-2007Kunst in de gevangenis
10-2007Sport voor iedereen
05-2007Reinigingsmiddelen voor mensen met zorg
© Nieuwe Stad - Beatrijslaan 76 A, B-3110 Rotselaar - nieuwe.stad@scarlet.be - www.nieuwestad.be
© 2014 browsbox - Nieuwe Stad