![]() |
Nieuwe Stad Magazine Beatrijslaan 76 A B-3110 Rotselaar nieuwe.stad@scarlet.be www.nieuwestad.be |
Annemarie Rosenveld
Onderwijs is dynamisch, geen twee dagen zijn dezelfde. Toch zijn er soms weken, maanden dat je het gevoel hebt dat er niets gebeurt. Dat je maar voortploetert. Het lijkt alsof alles wat je doet, niets oplevert. Tot je ontdekt dat er zich juist in de stilste kinderen een ware omwenteling voltrokken heeft. Onderwijs is een uitdaging, geen kind is hetzelfde.
Wat ben je klein als je vier jaar bent en voor het eerst op school komt!
Stil en rustig gaat Simon elke morgen meteen op zijn plaats zitten. Hij begint trouw aan zijn werkje, kijkt soms schalks naar de andere kinderen. En of Klaas nu de boel afbreekt, Lisa elke keer huilt als haar moeder weggaat of Karin als een bal door de klas stuitert, het lijkt hem niet te raken.
In de kring is hij stil en als je hem iets vraagt, is zijn stemmetje zo zacht dat je hem nauwelijks verstaat. Binnentreden in zijn wereld is iets dat niet kan gebeuren onder dwang. Ik voel dat geduld beoefenen en afwachten het beste is om hem te leren kennen.
Simon laat nooit blijken of hij blij of boos is. Alleen zijn ogen kijken... kijken naar alles wat er om hem heen gebeurt. Hem helpen om uit zijn schulp te komen is een ware kunst. Ik voel vaak dat ik mezelf kind moet maken, klein moet zijn met hem om zijn wereld te begrijpen. En dan zijn er altijd weer andere kinderen die mijn aandacht opeisen...
Maar als ik voorlees, zie ik twee blauwe ogen onder zijn blonde pony uitkomen. Dan is hij een en al oor.
Een gewone dag in een gewone week…
Het is druk in de klas, maar de kinderen zijn ook heel lief aan het spelen. Ik ben bezig om met een groepje een klus te doen. Simon zit op het leeskussen. Dat doet hij wel vaker de laatste tijd. Hij leest dan stil in een prentenboek, vaak het boek waaruit ik kort daarvoor aan de klas heb voorgelezen.
Overal zijn kinderstemmen, maar ineens word ik een stilte gewaar, en in die stilte een zachte stem. Ik kijk op. Een groot deel van de kinderen zit om Simon heen, hebben hun spel verlaten en luisteren naar hem. Ik hoor zijn stemmetje een verhaal vertellen. Ik hoor mezelf zoals ik altijd voorlees, maar nu is het Simon die leest met dezelfde intonatie, dezelfde klanken, alleen zachtjes… Hij vertelt het verhaal en om hem heen zit een aandachtig publiek. Ik blijf op afstand, maar voel me blij. Ik heb het idee dat Simon vandaag uit zijn schulp kruipt.
[ Illustratie: Città nuova ]
Om de privacy van de hoofdrolspelertjes in deze rubriek nog beter te beschermen schrijft de auteur onder een pseudoniem.
De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen
______________________________
'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,
is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'
[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]
Reageer hier op dit artikel |
Archief | |
06-2008 | Anneke |
05-2008 | Op het leeskussen |
01-2008 | Uit respect |
12-2007 | Kerstvrede |
11-2007 | Annemarie Rosenveld |
10-2007 | Rust |
09-2007 | Druivensuiker |
06-2007 | Mooi contact blijft |