![]() |
Nieuwe Stad Magazine Beatrijslaan 76 A B-3110 Rotselaar nieuwe.stad@scarlet.be www.nieuwestad.be |
Françoise Supeley
R E L A A S V A N E E N K L E U R R I J K G R O E I E N D E F A M I L I E
Marina: Al een paar jaar zitten Mafa, Fiema en Manaal op de school waar ik les geef. Het zijn moslimkinderen. Van in het begin vielen ze mij op door hun sterke wilskracht om problemen aan te pakken, en tegelijk door hun zachte aard. Het waren geen ruziezoekers. Ze waren steeds weer bekommerd om goed te doen voor anderen. Hierom werden ze op weg van school naar huis veel geplaagd door andere moslimjongeren die hun houding moeilijk verdroegen.
Vanuit de school brachten we toen een aantal open gesprekken met de betrokken ouders op gang. Die waren positief en het pestgedrag verdween.
Op school organiseren we ‘koffiemomenten’ voor de ouders. Ik geef dan Nederlandse les. Zo heb ik Rejina, de mama van deze kinderen leren kennen. Omdat ze zelf al behoorlijk goed Nederlands begreep en sprak, hielp ze vrij vlug de andere ouders voort op momenten dat ik er niet kon zijn.
Rejina maakt ook deel uit van de schoolraad samen met nog een moslimmama. Actieve aanwezigheid en inspraak van ouders is belangrijk. Ze geven mee vorm aan de visie van de school omdat ze ons, onderwijzend personeel, vertellen wat ze goed vinden en waaraan we nog meer aandacht zouden kunnen besteden.
Zo is er door de ouders gesignaleerd dat er nood is aan naschoolse huiswerkbegeleiding. Sommige families zijn erg klein behuisd. Er is niet genoeg ruimte voor een rustige plek om de taken te maken. Heel wat ouders kunnen hun grotere kinderen ook niet meer helpen. Vandaar dat er ondersteuning nodig is om het belang te doen inzien van degelijk afgewerkte huistaken.
We spraken af dat iedereen zou rondkijken hoe we dit concreet konden maken en onmiddellijk kwam Rejina me vertellen dat ze een locatie gevonden had. Je voelt bij haar een echte bekommernis om niet alleen haar eigen kinderen maar ook alle anderen vooruit te brengen.
Ze helpt me onder meer, samen met andere ouders, met de uitleendienst van boekjes uit de schoolbibliotheek, die we twee keer per maand openstellen.
Als ouders spontaan een taak op zich nemen, sporen ze ongemerkt ook andere ouders aan om mee te werken met de school in het voordeel van de kinderen.
Om al deze redenen is Rejina een grote steun voor ons.
Johnny: Kort voor Kerstmis kwamen Marina en ik op het idee om dit gezin uit te nodigen bij ons thuis. We stelden het voor aan onze kinderen. Niet iedereen was meteen enthousiast. Ik was er wat ontgoocheld door. Nochtans weet ik goed genoeg dat ook onze kinderen in hun leefwereld beďnvloed worden door negatieve beelden over ‘de’ vreemdeling.
We kwamen tot een boeiend gesprek. Marina en ik hebben naar elk van onze kinderen geluisterd, op zo’n manier dat ze helemaal konden uitspreken en zeggen wat ze vonden. En ook wij hebben verteld over onze contacten met deze vreemdelingen, over hoe we hen ervaren als mensen net als wij. Met goedvinden van iedereen besloten we tenslotte het gezin uit te nodigen op oudejaarsavond. Iedereen zou - en wilde! - er minstens een stuk van de avond bijzijn.
‘Met goedvinden van
iedereen besloten we het
gezin uit te nodigen.’
Marina: Op de dag zelf werd het programma nog op zijn kop gezet... Omdat de jongste maar drie is, wilden de gasten liever tegen de middag komen om op tijd voor dat kind weer te kunnen vertrekken. Dit betekende voor ons dat we heel onze planning moesten veranderen, maar we deden het graag. Onze kinderen vonden het jammer want ze hadden gehoopt op een feest met vuurwerk in het donker. En een van hen kon er nu niet meer bij zijn, net degene die na ons gesprek gekozen had om op een positieve manier een stap te zetten naar deze ‘vreemde’ mensen.
Het werd hoe dan ook een tof feestmoment. Zij hadden voor ons gekookt. Ze hadden rijst, stoofvlees en warme hapjes van bladerdeeg gemaakt. Ze brachten ook met vleespasta gevuld zeewier mee, een gerecht uit hun geboortestreek. Ook wij hadden wat lekkers klaargemaakt. Alles bijeen werd het een feestelijk buffet.
‘Vrij vlug kwam er tussen
onze tieners en Imar een hele
conversatie op gang.’
De ontspannen gesprekjes tussen de twee gezinnen hielpen om elkaar op een andere manier te leren kennen. Imar, de papa, stelde vast dat Johnny meehielp in de keuken... Dat was niet zo in zijn cultuur, zei hij, maar hij besloot dat het best een goed idee was om zijn vrouw een beetje te helpen in de keuken.
Vrij vlug kwam er tussen onze tieners en Imar een hele conversatie op gang. Hij heeft heel open de vele vragen die ze stelden beantwoord. Het gaf hen een nieuwe en verrijkende kijk op de cultuur van de bezoekers.
Een paar van de kinderen hadden voor pakjes gezorgd en de anderen hadden daar een kleine bijdrage voor gegeven.
Kortom, het werd een echt feest.
Johnny: Enkele maanden later zijn wij met ons gezin bij hen thuis geweest. En daarna was er alweer feest toen zij vriendinnen van Marina die ze via haar hadden leren kennen, uitnodigden en ook ons er weer bij wilden.
Imar vertelde me bij deze gelegenheid dat hij een priester had leren kennen die een keer vroeg of hij al vrienden had gemaakt in Antwerpen. Waarop Imar antwoordde dat hij en zijn gezin ‘een nieuwe familie’ gevonden hadden bij ons, en hoe ze via ons het ideaal van een verenigde wereld hadden ontdekt en nu zelf ook daarvoor wilden leven. De man was verbaasd en vroeg: ‘Hoe kan dat, jij bent moslim en die mensen zijn toch christen?’ Waarop Imar vertelde dat onze liefde open stond voor iedereen en zij zich echt thuis konden voelen.
Marina: Begin juli zijn Imar en Rejina met hun kinderen een weekje op vakantie geweest in het huis van vrienden van ons, die ook hun vrienden geworden zijn. Het was niet ver weg, maar voor hen waren het onbeschrijflijk heerlijke dagen. Vooral voor de kinderen. We zijn hen gaan opzoeken op dat vakantieadres. De kinderen vertelden enthousiast dat ze daar elk hun eigen slaapkamer hadden die ze heel goed verzorgden, en ze genoten van de grote tuin. De mama was aan het strijken… en verklapte haar plan om het gastgezin bij thuiskomst te verrassen met een lekkere maaltijd.
Een collega op het werk hoorde van dit avontuur en kort nadien stelde ze voor dit gezin enkele dagen mee uit te nodigen op vakantie naar de Ardennen. Haar Turkse man vond dat ook een prima idee. En hun kinderen waren er heel blij mee want ze hebben ongeveer dezelfde leeftijd als Mafa, Fiema en Manaal.
‘De ontdekking van
de vriendschap wordt
doorgegeven aan anderen.’
Johnny: Wat me steeds opvalt bij Imar en Rejina is dat zij, ook al hebben ze het elke maand moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen, toch altijd een ‘teveel’ hebben dat ze kunnen delen met bijvoorbeeld andere families van de school, die vaak ook arm zijn. Ze brengen het weinige dat ze bezitten in gemeenschap. Dat is een concrete aansporing voor ons. In hun vrije tijd zetten ze zich in voor een organisatie die hulp biedt aan mensen in nood.
Het is ongelooflijk wat een veerkracht deze mensen hebben. Ze komen graag bij ons en bij de vele vrienden die ze intussen leerden kennen.
De ontdekking van de vriendschap wordt doorgegeven aan anderen zodat onze kleurrijke familie steeds verder groeit.
Contact: Françoise Supeley
[ Foto's: Photos.com ]
De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen
______________________________
'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,
is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'
[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]
Reageer hier op dit artikel |
Archief | |
06-2008 | Jong geleerd |
05-2008 | Op de trappen van de rechtbank |
04-2008 | Zoek de zonkant |
03-2008 | Spijt |
02-2008 | Het virus van vriendschap |
01-2008 | Gekwetst |
12-2007 | Gezinspolitiek |
11-2007 | Zelfstandigheid en verbondenheid |
10-2007 | Eén en toch twee |
09-2007 | Ombuigen naar positieve groei |
06-2007 | Op reis naar elkaar |