Nieuwe Stad Magazine
Beatrijslaan 76 A
B-3110 Rotselaar
nieuwe.stad@scarlet.be
www.nieuwestad.be
 

 

 

Weten hoe het kán zijn

 

Frank Maes

 

Ik had voor NS een gesprek met Koen Gutschoven. Koen is 19, in de eerste plaats gewoon Koen, en hij was bijna een jaar lang in Loppiano (lees: 'inbrengen' 09-2007). We spraken af in Berchem station. Ik had Koen nog nooit gezien maar hij kwam direct naar me toegelopen (ik was samengevat als blond, blauwe jas met iets oranje en dat was genoeg). Heldere ogen, tof gekleed, Noord-Limburgs accent en de typische tred van iemand die veel voetbalt. We wandelden in de regen door het park, babbelend over Pukkelpop, voetbal, en van alles.

F: Geef eens een voorzet, Koen...
K: Ik ben geboren in Overpelt en woon daar nog altijd. We zijn thuis met vijf kinderen en ik ben als enige jongen de vierde in de rij. Tijdens het voorbije schooljaar was ik in Loppiano, Firenze, maar voordien heb ik een opleiding houtbewerking gevolgd. Half september begin ik in Mechelen aan de opleiding Interieurvormgeving. In mijn vrije tijd speel ik voetbal als middenvelder bij Kadijk Overpelt, ben ik KSJ-leider, speel ik drum en gitaar. En ik kies er ook voor om me te engageren in de jongerengroep van de Focolarebeweging.

F: Hoe reageren je vrienden op die keuze?
K: Ik heb een aantal échte vrienden die ik al ken van toen ik heel klein was. We kunnen met alles bij elkaar terecht en we kunnen zelfs af en toe kwaad op elkaar zijn. Zij zijn niet gelovig maar ze zien wel dat ik telkens blij en gelukkig thuiskom als ik naar een bijeenkomst met andere jongeren ben geweest. En that's it. Ik heb ooit twee van mijn vrienden meegenomen naar een zomerbijeenkomst, een Mariapolis, en ze begrijpen nu beter wat er gebeurt. Ze zijn niet gelovig, ik wel en wie ben ik om over een ander te oordelen, dat is het zowat.  

F: Jongeren van nu lijken meer open te staan voor geloof - in verschillende vormen - dan pakweg twintig jaar geleden.
K: Ik denk dat je gelijk hebt. Het heeft er volgens mij ook wel iets mee te maken dat er zoveel mogelijkheden zijn voor jongeren nu. Ik denk dat je vroeger veel sneller in een vakje terecht kwam gewoonweg omdat er minder vakjes waren. Dat is echt zo op heel veel vlakken: studiemogelijkheden, muziekgenres, sport. Je kan zoveel kanten uit dat je minder geneigd bent om een etiket op anderen te gaan plakken. En dat is ook zo als het om geloven gaat. Wij zijn vrijer om te kiezen denk ik.    
 
F: Jongeren worden geconfronteerd met tegenstrijdige signalen. Langs de ene kant wordt van hen verwacht om nuchter en realistisch in het leven te staan, langs de andere kant worden ze uitgenodigd om hun droom te volgen...
K: Ik denk dat je een droom moet volgen maar weten waar je limieten liggen. Ik ben Einstein niet, zo eenvoudig is het. 
Maar weet je wat me wel opvalt? Dat je eigenlijk van de ene droom in de andere terecht kan komen. Het was voor mij niet zo makkelijk om te beslissen om bijna een jaar van huis weg te gaan en naar Loppiano te trekken. Eigenlijk heb ik pas de knoop kunnen doorhakken na de Wereldjongerendagen in Keulen. Ik was echt onder de indruk van de sfeer, de enorme massa jongeren ook. En zo ben ik van de ene droom naar de andere gelopen.     

‘Eigenlijk heb ik pas de knoop kunnen doorhakken na de Wereldjongerendagen in Keulen. Ik was echt onder de indruk van de enorme massa jongeren.’


F:
Je was een hele tijd in Loppiano. Als je nu terugkijkt wat is dan het allerbelangrijkste geweest voor jou?
K: Ik kan daar veel over vertellen. Het was een prachtige tijd tussen mensen - alle kleuren, soorten, religies - van over heel de wereld. Ik was er wel ooit geweest maar ik had er toch een heel beperkt beeld van. Ik volgde samen met een 40-tal jongeren deeltijds les of vorming en werkte deeltijds in het bedrijf Azur. Maar we waren zeker geen geïsoleerde jongerengroep. We werkten samen met iedereen, we voetbalden samen, we waren samen op bezinningsmomenten. We waren gewoon één grote groep. Misschien wel het meest unieke is dat in Loppiano altijd iemand de eerste stap zet. Dat is moeilijk uit te leggen. Als ik niet naar jou toekom dan kom jij naar mij, zoiets.
Je moet een beetje gek zijn en het leven in Loppiano is inderdaad in zekere zin een utopie. Dat klopt, dat weet ik ook wel. Eenmaal terug word je heel snel geconfronteerd met kortzichtigheid, egoïsme, racisme, enzovoort. Maar dat neemt niet weg dat het voor mij ongelooflijk belangrijk was en is om te weten en te voelen hoe het kan zijn en van daaruit verder te leven. Geen stoer gedoe maar respect voor anderen wie dat ook zijn. Een gevoel van ‘eenheid’, daar komt het op neer.

F: Wat betekent gelovig zijn voor jou?
K: Ik kan en wil daar geen ingewikkelde dingen over zeggen. Het is iets wat altijd op een of andere manier bij me is, wat mijn keuzes bepaalt. Eigenlijk gaat het om een manier waarop ik alles beleef, of probeer te beleven. Het is alleszins veel meer dan enkel af en toe naar de kerk gaan. Het gebeurt wel eens dat ik thuis of elders iets doe en de vraag krijg ‘waarom doe je dat nu’. Het gaat vaak om heel kleine dingen, ongevraagd de afwas doen bijvoorbeeld. En dan antwoord ik wel dat ik zo doe omdat ik geloof, omdat ik een christen ben. Ik loop daar niet mee te koop. Maar als iemand me vragen stelt, dan zijn we aan het praten.
Voor mij is gelovig zijn een kans en absoluut geen belemmering. Ik heb nooit van wie dan ook druk ondervonden om zo te leven of te zijn en het heeft me al veel mooie en gelukkige momenten bezorgd.

‘Het is volgens mij heel waardevol om ons zelf te laten kiezen voor iets.’


F: Volwassenen vinden nogal gauw dat ze boodschappen mogen versturen naar jongeren. Maar als we nu eens de rollen omdraaien? Is er dan iets wat je hen zeker zou willen zeggen?
K: Dat is niet makkelijk maar misschien toch dit. Ik zou hen willen vragen om meer naar jongeren te luisteren, om ze kansen te geven die niet altijd direct in het voor de hand liggende rijtje liggen. Ik heb het gevoel dat veel ouders een lijstje aflopen: lager onderwijs, middelbaar onderwijs, eventueel hogere studies en dan de wereld in. Maar er is meer. Het is volgens mij heel waardevol om ons zelf te laten kiezen voor iets. Ik heb dat kunnen doen. Ik zal niet zeggen dat het altijd makkelijk was maar ik heb het toch gedaan en ik ben er zeer blij om. En dat hoeft niet altijd spectaculair te zijn. Een vriend van mij is - een beetje omdat ik die stap had gezet - voor een week naar een soort werk- of bouwkamp ergens in Spanje geweest. Het was zijn eigen keuze om daarvoor te gaan, om zich in te zetten voor iets en het is voor hem een bijzonder belangrijke week geweest.

 

[ Foto's: C. Nuova ]

 

 

De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen

______________________________

 

'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,

is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'


[ lees het artikel 'Loppiano' hier ]


Reageer hier op dit artikel

Naam :
E-mail :
Tekst :



Archief

04-2009Zie me graag
10-2008Enkele overtuigingen van F. Vandenbroucke - (pdf)
09-2008Vakantie
06-2008Zie hen graag
05-2008Ons-beschikkingsrecht
04-2008Emoties als muzikant - (muziek)
03-2008De dokter zei: U hebt de ziekte van Parkinson
02-2008Kick van wereldwijde verbondenheid
01-2008Winter van Antwerpen
12-2007Hé, wat gebeurt daar
11-2007Een boot die niet zinkt
10-2007Respiro
09-2007Weten hoe het kan zijn
05-2007Oogarts in het vizier
04-2007Kleur je stad - (pdf)
12-2006Strips barstensvol vrede
© Nieuwe Stad - Beatrijslaan 76 A, B-3110 Rotselaar - nieuwe.stad@scarlet.be - www.nieuwestad.be
© 2014 browsbox - Nieuwe Stad