Nieuwe Stad Magazine
Beatrijslaan 76 A
B-3110 Rotselaar
nieuwe.stad@scarlet.be
www.nieuwestad.be
 

 

 

Spijt

 

Françoise Supeley

 

Jacob, Ine en Samuel komen thuis van school. In de keuken wacht het vieruurtje. Het gaat er vrij luidruchtig aan toe. Mama is in huis en hoort iets vallen: er is een bord gebroken. Op haar vraag wat er gebeurd is, haast Jacob zich te zeggen: ‘Ik heb het niet gedaan.’ En Ine: ‘Samuel gaf me een duw.’ Waarop Samuel sneert: ‘Omdat jij mijn appel pikte!’

‘Wat een poppenkast’, zegt mama, ‘ik vind het helemaal niet fijn als jullie zo doen. Heb je er spijt van, dan wil ik het graag horen en dan kunnen we opnieuw beginnen.’

Stilte. Jacob wiebelt heen en weer op zijn stoel. Hij heeft als eerste de moed om te zeggen: ‘Sorry, hoor!’



Spijt betonen over iets en om vergeving vragen, is niet gemakkelijk. Volwassenen hebben het er even moeilijk mee als kinderen, zeker als ze het niet geleerd hebben van jongs af aan.

Wie zich excuseert, stelt zich kwetsbaar op. Onze samenleving is erg gesteld op eigen vrijheid en rechten. Iemand die schuld bekent en bereid is tot toegeven of vergeven, past daar niet goed in. Sterk en cool moet je zijn, niet zacht of zwak.

Spijt uitdrukken over een of andere tekortkoming wordt niet steeds aangeleerd. Ouders kunnen schrik hebben dat vergeving vragen het zelfvertrouwen van het kind zal schaden. Misschien hebben ze tijdens hun eigen opvoeding de ervaring opgedaan dat er nodeloos veel nadruk werd gelegd op schuld zonder dat er vergeven werd en er nieuwe kansen werden geboden.

Daarnaast leeft ook de vraag of een kind van drie, vier jaar al goed weet wat het doet en zich verantwoordelijk kan voelen voor zijn daden.
Het gaat hier natuurlijk om een groeiproces. Toch begrijpt een kind vrij vroeg zijn aandeel in een gebeuren. ‘Ik heb het hardst van de klas gelopen’ of ‘ik had de mooiste tekening’. Of wanneer een stel kinderen in het zand speelt en papa komt kijken en zegt: ‘Wat een mooi kasteel, wie heeft dat gemaakt?’ Spontaan en fier zal elk kind vertellen wat zijn bijdrage is geweest.

Kinderen voelen op eenzelfde manier het negatieve van hun gedrag aan, maar - zoals iedereen, groot of klein - ze zullen dit meestal niet zo vlot toegeven. In dergelijke situaties kunnen we kinderen leren om zich te verontschuldigen. Het zijn belangrijke kansen die we niet verloren mogen laten gaan, zoniet worden het straks volwassenen die - als er iets misloopt - alleen maar de schuld op een ander steken of stilletjes het stof onder het tapijt vegen, alsof daarmee de zaak is opgelost.



Het is op die momenten goed om als ouders duidelijk de bedoeling voor ogen te houden van elke vraag om verontschuldiging of spijtbetoon, namelijk de band van de onderlinge liefde herstellen en niet de schuldige vinden om hem te straffen. Het kind leert dat om vergeving vragen en met een schone lei herbeginnen altijd belangrijker is dan de begane fout.
Vergeving vragen behoedt ouders en kinderen ook voor de hoogmoed dat alleen andere mensen fouten begaan of voor een mentaliteit van ‘elk voor zich’, die niet wil stilstaan bij de pijn van anderen.

 

‘Het kind leert dat om vergeving

 vragen en met een schone lei herbeginnen

  altijd belangrijker is dan de begane fout.’

 


Je wakkert bij kinderen het besef aan dat alles wat ze doen - of niet doen - invloed heeft op de mensen rondom hen én op henzelf. Als het kind een stuk speelgoed van zijn broer kapot maakt, kan die broer er niet meer mee spelen en heeft hij verdriet... maar ook het kind zelf voelt zich er niet gelukkig bij. En dit geldt netzo voor fijne, positieve ervaringen: als het kind mama helpt om de tafel af te ruimen is mama daar blij mee, maar ook het kind voelt zich goed.

 

‘Als het kind mama helpt om de tafel

 af te ruimen is mama daar blij mee,

  maar ook het kind voelt zich goed.’

 


Mogen ervaren hoe deugddoend het is om vergeven te worden of om zelf te vergeven, is ongelooflijk belangrijk. Als Jacob een bord breekt dan vindt mama dat spijtig, maar als hij zegt dat het hem spijt en dat hij het op de een of andere manier weer wil goedmaken, kunnen ze samen verder, blijven ze niet bij de brokken zitten.

Door te leren zich te excuseren, worden kinderen ook gevoeliger voor grenzen die ze kunnen overschrijden en voor het feit dat regels en afspraken er zijn om te respecteren. Als zoonlief binnenshuis niet met de bal mag spelen en hij houdt zich daar niet aan, dan verbreekt hij de goede verstandhouding en bemoeilijkt hij het leven met elkaar.



Zo leren kinderen gaandeweg nieuwe en attente nuances van de liefde ontdekken zoals respect, beleefdheid, naleven van normen om de ander blij te maken, rekening houden met de gevoelens van andere mensen,... En omdat kinderen eigenlijk niets liever willen dan in een goede verstandhouding met iedereen te leven en de liefde onder allen te bewaren, geef je ze als het ware een belangrijk hulpmiddel in handen.

Ouders zijn tegenover kinderen soms geneigd om veel door de vingers te zien en bedenken allerlei excuses, zoals: ‘hij is nog zo klein’, ‘ze deed het niet opzettelijk’, ‘hij is zo moe vandaag’. Nochtans wordt niemand vooruit gebracht in zijn groei als fouten worden vergoelijkt of als verantwoordelijkheid ervoor wordt weggenomen. Terwijl, andersom: kinderen stimuleren om sorry te zeggen maakt hen sterk en doet hun relatiebekwaamheid toenemen. Wie echt ‘groot’ is, durft zich klein te maken.

 

‘Niemand wordt vooruit gebracht in zijn

 groei als fouten worden vergoelijkt of als

  verantwoordelijkheid ervoor wordt weggenomen.’

 


Een fout kunnen toegeven en zich verontschuldigen, bevrijdt. Hoeveel volwassenen geraken niet vast in een relatie, blijven zitten met boosheid en verdriet, bitterheid of verwijten, vaak na banale ruzies waarvoor geen vergeving werd gevraagd of gegeven. Gewoon omdat geen van beide partijen de eerste stap kon zetten. Een stap die steeds moeilijker wordt naarmate de tijd verstrijkt.

Natuurlijk zijn er situaties waarin volwassenen én kinderen diepe kwetsuren ondergaan, waarbij vergeving haast onmogelijk lijkt of minstens heel veel tijd nodig heeft. Maar we mogen in elk geval niet toelaten dat ruzies en misverstanden over kleine dingen een afgrond graven tussen mensen, gewoon omdat niemand de moed heeft om met een gebaar of een woord de vrede te herstellen.



In een gezin kunnen kinderen zien hoe ouders elkaar vergeven of hoe ook zij zich niet te groot voelen om zich na een harde woordenwisseling met de kinderen te excuseren. In zo’n sfeer vertoeven is voor kinderen een bijzondere hulp om op te groeien tot fijngevoelige mensen.

Spijt is nooit het eruit flappen van een vluchtige sorry, zonder inhoud, om daarna verder te doen alsof er niets is gebeurd. Het is een beleving die verschillende stappen vraagt, die telkens opnieuw moeten worden gezet en die nooit zonder moeite gaan: ‘het spijt me’ zeggen, je eigen verantwoordelijkheid of je beperktheid vatten en uitspreken met woorden als ‘ik heb een fout begaan’ en je verlangen uiten om mogelijke schade te herstellen met een ‘zeg me alsjeblieft wat ik kan doen om het weer goed te maken’.

Een mens kan van kleins af aan leren inzien en aanvaarden dat hij, zoals iedereen, fouten maakt, maar dat die niet het einde betekenen. Het belangrijkste blijft om verbroken banden te herstellen door zich te excuseren. Het kind voelt en begrijpt dat door de pijn van de fout heen gaan en ervoor kiezen om opnieuw graag te zien, de pijn omzet in een goed gevoel, in diepe vrede en bovendien heel de vreugde doet ervaren van een vernieuwde band, sterker en intenser dan voorheen.


Contact: Françoise Supeley

 

[ Foto's: Photos.com ]

 

 

De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen

______________________________

 

'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,

is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'


[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]


Reageer hier op dit artikel

Naam :
E-mail :
Tekst :



Archief

06-2008Jong geleerd
05-2008Op de trappen van de rechtbank
04-2008Zoek de zonkant
03-2008Spijt
02-2008Het virus van vriendschap
01-2008Gekwetst
12-2007Gezinspolitiek
11-2007Zelfstandigheid en verbondenheid
10-2007Eén en toch twee
09-2007Ombuigen naar positieve groei
06-2007Op reis naar elkaar
© Nieuwe Stad - Beatrijslaan 76 A, B-3110 Rotselaar - nieuwe.stad@scarlet.be - www.nieuwestad.be
© 2014 browsbox - Nieuwe Stad