Nieuwe Stad Magazine
Beatrijslaan 76 A
B-3110 Rotselaar
nieuwe.stad@scarlet.be
www.nieuwestad.be
 

 

 

De kracht van kwetsbaarheid

 

Li Baert

 

Karel kende ik als iemand die erg haatvol was. Ik wist ook dat hij een lieve grootmoeder had die hij erg graag zag. Zijn ouders scheidden toen hij nog heel klein was en hij werd aan zijn vader toegewezen. Hij ziet in zijn geest nog steeds de witte trap waarop zijn moeder zat toen de politiemannen hem als vierjarig jongentje uit haar armen rukten en hij hoort nog steeds het geluid van de glasscherven van het venster van de voordeur, net voordien door dezelfde politiemannen ingeslagen, om binnen te geraken. Hij is dan met de combi naar zijn vader gevoerd.

Sindsdien haat Karel uniformen. Hij wilde geen soldaat worden en heeft in die periode zelfs een zelfmoordpoging gedaan. Hij verbleef al jaren in de gevangenis vol haat tegenover iedereen, ook tegenover zichzelf. Hij had een zwaar dossier. Hij doodde een agent, niet moedwillig. Hij had teveel gedronken, hij had een revolver bij waarmee hij in een café al had gedreigd. De politie werd verwittigd. Toen die zijn wapen wou afpakken is hij gevallen en is er een schot afgegaan. Hij hoopte dat het in het plafond was, maar het was door de halsslagader van de politieagent. Zijn dronkenschap en zijn haat tegen uniformen hadden hem de das omgedaan.

Door onze vele gesprekken verdween de haat uit Karels ogen en kreeg hij een open en milde blik.

Na tien jaar gevangenis ontving hij het bericht dat zijn grootmoeder op sterven lag. Men vond het in de gevangenis een goede zaak dat hij haar zou gaan bezoeken, maar er moesten wel twee politiemannen meegaan. Karel protesteerde: ‘Neen, neen, met die uniformen mee? Over mijn lijk!’ En wat later: ‘Er is maar één persoon met wie ik wel wil gaan.’ En dat was ik. De directeur had daar het volste vertrouwen in en vroeg de toelating van de Minister.

We zijn gegaan. Toen we door de gevangenispoort kwamen, werd Karel zo wit als een lijk. Hij was versteend door het drukke verkeer. We moesten helemaal naar West-Vlaanderen en in het begin durfde hij zelfs niet opzij kijken uit de auto. Ergens in een dorp - we waren al heel ver - zei hij: ‘Ik heb zo’n goesting in een sigaretje. Li, wil je niet in die winkel sigaretten kopen, want zelf durf ik niet uitstappen?’ Ik ben zijn sigaretten gaan kopen, hij heeft er eentje gerookt en dan zijn we verder gereden.

Zijn grootmoeder lag vastgebonden op haar bed en we hebben haar losgemaakt. Karel heeft geweend als een kind. Ik wist dat hij bang was om emotioneel te worden en dat zou hij zeker nooit getoond hebben als hij door een man begeleid werd. ’s Middags zijn we samen iets gaan eten in een klein wegrestaurantje en daarna zijn we teruggegaan.



Een tijd nadien is de grootmoeder gestorven en voor de begrafenis zijn we opnieuw voor een halve dag weg mogen gaan. Ik stond naast de directeur toen hij naar de Minister belde voor die toelating.

We waren eerder dan verwacht terug. Karel had me vroeger al regelmatig gezegd dat hij nog graag eens in een bos zou wandelen. ‘Zo altijd tussen die muren zitten...’ Ik reed naar Meerdaalwoud, parkeerde mijn auto en we stapten samen het bos in. Op een moment keek hij me aan: ‘Heb je nu geen schrik?’ Ik antwoordde: ‘Neen, totaal niet want ik heb een bodyguard bij me. Moest ik hier nu alleen lopen dan zou ik wel schrik hebben.’

 

‘Ik heb een

  bodyguard.’

 


Hij had vroeger al eens gezegd dat hij me voor 90% vertrouwde en dat hij zou willen dat ik zijn dossier inkeek. ‘Als je mijn dossier zal lezen, dan wil je zeker niet meer met mij praten.’ Ik had toen geantwoord dat ik het niet wilde lezen omdat hij de mens was die nu voor me zat en niet de mens van vroeger. Hij wist dus dat ik veel vertrouwen in hem had, maar nu was ik alleen in een reuzenbos, ver van de bewoonde wereld. Meerdaalwoud is een groot bos. Hij kon eigenlijk met mij doen wat hij wilde.

Later vertelde hij me dat door mijn antwoord het laatste pak van zijn schouders viel. Er was eindelijk iemand in zijn leven die hem voor 100% vertrouwde.

 

[ Foto: iStock Photos ]

 

 

De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen

______________________________

 

'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,

is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'


[ lees het artikel 'Loppiano' hier ]

 

Eenheid. Ik VOEL dat het daarom gaat. Dat is het.
Maar ik WEET het niet altijd zo goed.

Ben ik één met de vrouw die als-IK-maar-veilig-zit 4x4-gewijs naar de bakker rijdt?
Ben ik één met het mooie meisje dat voor een rijke enkel-omdat-hij-rijk-is jongen kiest?
Ben ik één met de papa die zijn dochter laat zitten omdat ze een drugsprobleem heeft?

Ja-zeker. Het leven kan alle kanten uit. Ik oordeel nooit. En toch is het soms moeilijk. Ik weet het niet.
Op een eerlijke manier verkeerde dingen doen lijkt me mooier dan op een oneerlijke manier juiste dingen doen.
Terug naar af. Wat is eerlijk? Echt nu, hier zijn misschien.
Ik weet het niet.
Het woord dat het dichtst bij eenheid komt, is - moest je het mij ooit willen vragen - misschien wel kwetsbaarheid. Frank


Reageer hier op dit artikel

Naam :
E-mail :
Tekst :



Archief

04-2009Thema’s die me bezighouden
01-2009Maandagmorgen in maatpak
12-2008Een lotje uit de loterij
11-2008Voorbij het onmogelijke
10-2008Favoriete leraar - (pdf)
09-2008Het hoofd koel
06-2008Kunstschilder Eric Robin
05-2008Muzikant en leraar - (muziek)
04-2008Moederdag
03-2008Solveig
02-2008Mooi wonen
01-2008Th(oma)s in As
12-2007In het asielzoekerscentrum
11-2007De kracht van kwetsbaarheid
10-2007Honderduit
09-2007Een gezegend schooljaar
06-2007Een laatste brief
05-2007De natuur: een waarde op zich
04-2007Waarden communiceren
01-2007Een stevig polleke
© Nieuwe Stad - Beatrijslaan 76 A, B-3110 Rotselaar - nieuwe.stad@scarlet.be - www.nieuwestad.be
© 2014 browsbox - Nieuwe Stad