Nieuwe Stad Magazine
Beatrijslaan 76 A
B-3110 Rotselaar
nieuwe.stad@scarlet.be
www.nieuwestad.be
 

 

 

Brief en mail

[ oktober 2007 ]


Hallo, ik las in het septembernummer van NS in de rubriek Hoopvolle ontwikkelingen’ het stukje over Omgaan met racisme.
Ik deed een keer zo'n cursus, twee dagen na elkaar. De eerste dag was redelijk vlot verlopen. Ik had me goed geamuseerd. Maar ik wist dat de tweede dag niet eenvoudig zou zijn over cultuur en diversiteit en het multiculturele en al die dingen, omdat ik al heel wat racistische opmerkingen had gehoord.
En jawel, hoor: het ging niet zomaar om een beetje ‘racisme’. Vier deelnemers kwamen er openlijk voor uit dat ze bij het Vlaams Belang waren, échte ‘militanten’. Die partij zegt dat ze niet racistisch is, maar zij waren het toch. Eentje was zo erg dat hij de lesgever gewoon bijna geen énkele zin liet afmaken. Voortdurend onderbreken: ‘Ah, ik weet waar je naartoe wilt.’ - ‘Ah, en denk je dat het in Rusland beter is?’ Met argumenten en cijfers en zogenaamde feiten, zoals je dat ook altijd in hun foldertjes ziet, sloeg hij de groep voortdurend om de oren. Als de lesgever die zogenaamde ‘informatie’ weerlegde, en dat deed hij alleen maar als hij 100 % zeker was van zijn eigen kennis van de feiten, dan noemden die deelnemers hem zelfs een ‘communist’. Op een bepaald moment liep het zo de spuigaten uit dat de lesgever kalm vroeg om meer respect voor elkaar, zodat de rest van de groep die iets wilde leren er ook iets aan kon hebben. En tegen de hardste schreeuwer zei hij gewoon dat hij de volgende twintig minuten, tot aan het afgesproken uur voor de pauze, zijn mond niet meer mocht opendoen. Als hij dat toch nog probeerde, kreeg hij prompt te horen: ‘Nee, gij zegt niets meer!’ Op zo'n moment is de dialoog natuurlijk ver zoek. Maar ik was opgelucht. Eigenlijk was het de enige manier om in die omstandigheden te kunnen ‘omgaan’ met racisme. Het was helemaal niet zo'n jonge machokerel, of zo. Hij stond op drie jaar van zijn pensioen. En dan zo sterk antivreemdeling zijn! Met die ‘vreemdeling’ daar bedoelde hij dan vooral dat ‘Marokkaans gespuis’ mee ‘dat zich niet wil aanpassen en dus bij ons de gevangenissen overvol maakt’. - ‘Zo nu en dan eens goed op kloppen’, durfde hij gewoon zeggen. Onder de pauze vertelde een collega van die man dat het zo moeilijk was om samen te werken met iemand die nooit stopt en altijd zijn gelijk wil hebben en dat iedereen bang van hem was. We leerden veel over luisteren en inleven, maar ook over grenzen trekken en wederzijds respect. Het was toch een straffe ervaring.



Ik woon in Brussel en dat is een stad waar mensen van allerlei verschillende afkomst leven. Gisteren kwam ik buiten en merkte dat een grote, blanke man iets tegen me wilde zeggen. Hij zei in een heel plat Vlaams dialect: ‘Woont gij hier?’ Ik weet niet goed of het met een vraagteken was, of eerder bedoeld met een uitroepteken. Hij zei dat er zoveel was veranderd. ‘En het wordt hier nog veel mooier!’, zei ik. Ik was pas naar een wijkvergadering geweest over de bouw van een voetgangersbrug over het kanaal. Maar dat bedoelde hij niet. Nog steeds in plat Vlaams zei hij: ‘Maar hoe kunt gij hier leven? Ik zie hier niets als vreemden op straat!’ Ik wist nog van de cursus dat ik me niet hoefde te verdedigen. Beleefd heb ik al lachend geantwoord: ‘Gij hebt chance! Het is vandaag juist de eerste dag van de ramadan en ik denk dat het dan vanavond in veel families feest is. Dus de mensen zijn nu hun inkopen aan het doen.’ Die mijnheer begreep meteen dat ik er geen probleem mee had. Zijn houding veranderde. Hij sprak ineens beschaafd tegen me en vertelde dat hij hier lang had gewerkt, maar er nu al een hele tijd niet meer was geweest. Hij moest op het politiebureau zijn voor papieren, had moeite om een parking te vinden door alle werken en had door straten moeten lopen met mensen die anders waren gekleed dan hijzelf en met een ander kleurtje op hun huid. En ik vertelde hem van de plannen voor de wijk. Het werd een heel gewoon gesprek. Zomaar, met een vreemde. Het was geen gewone grote, blanke man. Het was ook een bange, blanke man. Ik denk dat ik hem door mijn vriendelijke en rustige reactie helemaal gerustgesteld heb. Henriette Herkes - Brussel aan het kanaal

 

 

De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen

______________________________

 

'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,

is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'


[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]


Reageer hier op dit artikel

Naam :
E-mail :
Tekst :



Archief

06-2008Juni 2008
05-2008Mei 2008
04-2008April 2008
03-2008Maart 2008
02-2008Februari 2008
01-2008Januari 2008
12-2007December 2007
11-2007November 2007
10-2007Oktober 2007
09-2007September 2007
© Nieuwe Stad - Beatrijslaan 76 A, B-3110 Rotselaar - nieuwe.stad@scarlet.be - www.nieuwestad.be
© 2014 browsbox - Nieuwe Stad