![]() |
Nieuwe Stad Magazine Beatrijslaan 76 A B-3110 Rotselaar nieuwe.stad@scarlet.be www.nieuwestad.be |
VAKANTIE?
VOOR VELEN EEN KRUISBESTUIVING
VAN GEBRUIKEN EN CULTUREN.
ENKELE IMPRESSIES.
Mulţumesc
Dankjewel
Zon en zingen: zo zag mijn zomervakantie er voor een deeltje uit toen ik in juli naar Roemenië ging voor een muziekstage. We verbleven in een klein, idyllisch en ouderwets dorpje aan de voet van de Karpaten: Taut.
Op een mooie dag trotseerden we tussen twee zangsessies door de hittegolf. De reisbegeleider wilde oude vrienden van hem bezoeken en nieuwsgierig als ik ben naar nieuwe mensen, ging ik natuurlijk mee. Het was een heel gezellig bezoekje.
Terwijl we op de terugweg door het dorp kuierden, werden we in het Duits aangesproken door een ouder koppel, broer en zus. De man nodigde ons uit om naar zijn verzameling te komen kijken. Het bleken cactussen te zijn, véél cactussen. We praatten nog wat en broer en zus waren meteen ook bezorgd om mij: ik sliep toch wel bij iemand thuis en niet op de school? Anders moest ik maar meteen naar hen verhuizen voor de rest van de vakantie! Ze waren pas gerustgesteld toen ik vertelde dat ik bij mijn gastgrootouders Florica en Petrica logeerde.
De man vertelde dat hij opticien was geweest in de hoofdstad Boekarest. Hij had in het buitenland gestudeerd en hij had veel toeristen in zijn brillenwinkel gezien, vandaar zijn uitgebreide talenkennis. En die kennis kwam ook goed van pas als hij de wereld rondreisde om zijn verzamelingen uit te breiden. Want naast cactussen had hij nog een andere verzameling. Op de binnenplaats had hij een bergje zand aangelegd waarop hij - zo leek het mij - allerhande blinkende stenen had geschikt. Hij vertelde dat hij voor sommige verzamelstukken veel moeite had moeten doen om ze te verkrijgen.
Na veel oohs en aahs nam hij zo’n steen op en gaf hem aan mij. ‘Voor jou.’ Ik keek verbaasd van het minirotsje naar de lege plek in zijn berg en probeerde hem ervan te overtuigen dat dat niet hoefde na al de moeite die hij zich getroost had om zijn verzameling te vergroten. Eén blik op zijn gezicht zei me dat weigeren geen optie was. Dus nam ik het aan. Ik voelde me schuldig omdat ik hem niets kon teruggeven. Ik kon zelfs geen foto maken want mijn batterijen hadden het weer eens begeven. We hebben hen uitgenodigd voor ons afscheidsconcert in de school, maar daar hebben we hen niet gezien tussen het publiek. Het enige wat ik op dat moment kon zeggen was een gehakkelde mulţumesc (spreek uit: moeltsoemeesk), wat zoveel wil zeggen als dankjewel. Het is het enige Roemeense woord dat ik ken, omdat ik het daar zoveel nodig heb gehad.
En de steen, die krijgt na de verbouwingen een ereplaatsje in mijn veranda…
Leen Lesire
Niet vanzelfsprekend
In de stromende regen
We verheugden ons op twee weken genieten van de zon en eindelijk brak de dag van vertrek aan. Alles was voorbereid. Welgemoed reden we weg.
Onze drie zonen van 8, 6 en 4 jaar zijn aangenaam zenuwachtig, het is allemaal zoals het hoort te zijn. De reis verloopt vlot. Na twee dagen bereiken we de Toscaanse kust. De route langs die kust is erg mooi en drijft onze vakantiestemming ieder jaar ten top.
Tegen het middaguur begint de lucht behoorlijk te betrekken. Dikke grijze regenwolken pakken samen. Met reuzendruppels klettert de regen op onze voorruit. Ik hoop nog dat de bui over zal trekken. ‘Wat er nu valt, kan straks niet meer vallen’, zeg ik opgewekt.
Als we om drie uur ‘s middags op de camping aankomen, is de lucht nog net zo grijs en somber als eerst en regent het pijpenstelen. Er lijkt geen greintje verbetering te zitten in het weer. We hebben het koud in onze T-shirts en de tenten moeten nog worden opgezet…
Stephan gaat op zoek naar een plekje. Ik blijf achter met de jongens, die het inmiddels helemaal gehad hebben. Op allerlei manieren probeer ik ze nog te vermaken, maar op een bepaald moment is mijn trukendoos leeg. Ik zie het niet meer zitten. Hebben we hiervoor zo’n lange afstand gereisd?
In de stromende regen heeft Stephan inmiddels een geschikt plaatsje gevonden. Hij begint samen met onze oudste aan de grote tent. De wanhoop wordt bij mij compleet als blijkt dat we de binnentent vergeten zijn. Dit betekent met het luchtmatras op de natte grond slapen. Ik wil in de auto overnachten en morgen terug naar huis!
Toch probeer ik mezelf nog bij elkaar te rapen en op voorstel van Stephan ga ik bij de receptie vragen of er toevallig campinghuisjes leegstaan. Helaas, nee.
Het bliksemt en dondert. Het geduld en het doorzettingsvermogen van Stephan slepen ons er doorheen. ’s Avonds laat eten we pizza in het restaurant. Omdat meer mensen op dit idee zijn gekomen, lijkt het een eeuwigheid te duren voordat onze bestelling er is.
De kinderen hebben het koud en zijn moe. Ze warmen zich bij de pizzaoven en knopen een praatje aan met de bakker. Langzaamaan komt alles tot rust. We realiseren ons dat niets vanzelfsprekend is en dat onze liefde voor elkaar nooit met vakantie mag gaan.
De volgende morgen straalt de zon aan een blauwe hemel.
Roosmarijn van der Biezen
Als een god in Frankrijk
Ik heb tijd
Twee weken in la douce France… Meer bepaald nabij het stadje Cahors dat zich ’s ochtends vroeg in een dik pak mist bevindt en in de loop van de dag overgoten wordt door verzengende zonnestralen.
Ik verbleef bij familie van mijn reisgezellin, heel lieve mensen - en fantastische koks - die zich na twee jaar het leven in Zuid-Frankrijk al goed eigen hadden gemaakt: ze hebben het mediterraans-Franse motto on a du temps meteen overgenomen. Alles - met uitzondering van het autorijden - gebeurt er rustig en ‘op het gemakske’. Waarschijnlijk is dat ook de reden dat ze daar allemaal een gemiddeld twee uur durende middagpauze nemen waarin alle winkels gesloten zijn en alle terrasjes overbevolkt worden door mensen die in het nazomers zonnetje willen genieten van een welverdiende lunch.
Deze mentaliteit werkte aanstekelijk. Als mijn vriendin wilde uitslapen, dan benutte ik die tijd door een hoofdstuk te lezen in mijn boek, te borduren of een sudoku op te lossen zodat we daarna rustig samen konden ontbijten op het terras.
Een keertje gingen we ‘eventjes’ met z’n tweetjes naar de winkel beneden in de stad. Omdat we niet veel zin hadden om te fietsen, maakten we er een wandeling van. Zes kilometer te voet de berg af viel mee, maar daarna met al onze boodschappen in onhandige zakjes de berg terug op, dat viel tegen!
Vier uur later kwamen we terug bij ons gastgezin: bezweet, verbrand en met opkomende spierpijn. Maar een deugddoende douche later waren we weer helemaal opgekikkerd.
Op vakantie heb je natuurlijk altijd meer tijd dan thuis, maar toch. Toen ik een paar dagen na mijn thuiskomst in de supermarkt was, verontschuldigde de kassierster zich omdat het elektronisch betalen wat trager ging. Ik glimlachte naar haar en zei: ‘Het geeft niet, ik heb tijd.’
Leen Lesire
[ Foto's: Photos.com ]
De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen
______________________________
'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,
is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'
[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]
Reageer hier op dit artikel |
Archief | |
04-2009 | Zie me graag |
10-2008 | Enkele overtuigingen van F. Vandenbroucke - (pdf) |
09-2008 | Vakantie |
06-2008 | Zie hen graag |
05-2008 | Ons-beschikkingsrecht |
04-2008 | Emoties als muzikant - (muziek) |
03-2008 | De dokter zei: U hebt de ziekte van Parkinson |
02-2008 | Kick van wereldwijde verbondenheid |
01-2008 | Winter van Antwerpen |
12-2007 | Hé, wat gebeurt daar |
11-2007 | Een boot die niet zinkt |
10-2007 | Respiro |
09-2007 | Weten hoe het kan zijn |
05-2007 | Oogarts in het vizier |
04-2007 | Kleur je stad - (pdf) |
12-2006 | Strips barstensvol vrede |