Nieuwe Stad Magazine
Beatrijslaan 76 A
B-3110 Rotselaar
nieuwe.stad@scarlet.be
www.nieuwestad.be
 

 

 

Loppiano

 

Marco Moussanet

 

Seng Soury komt uit Laos, Natasja uit Wit-Rusland en Candy uit Paraguay. Beatrice is Spaans, Carmen Filippijns, Hong Auh Vietnamees. Malu, een Braziliaanse van 39 is de oudste van de groep en Angela, een Italiaanse van 25 de jongste. Allemaal werken ze in het airbrush labo van het bedrijf Azur van Loppiano (Incisa Val d’Arno) dat op een steenworp van Firenze ligt. Het bedrijf maakt interieurs voor kinderkamers. Ze worden in zeshonderd winkels in Italië en in enkele in het buitenland verkocht. Azur heeft een omzet van om en bij de 7 miljoen euro. Het personeel dat er werkt kan op zijn minst multi-etnisch worden genoemd. Het is overigens geen doorsnee bedrijf. Het is er een van een ‘stadje’ van de Focolarebeweging.

Het verhaal van Loppiano begint in 1964. Chiara Lubich wachtte al langer op een gelegenheid om gemeenschappen te creëren waar mensen van de toen reeds sterk internationaal verspreide beweging elkaar konden ontmoeten, met elkaar studeren, mediteren, werken,... kortom een ‘leven van eenheid’ konden leiden over alle barrières heen. De kans om vorm te geven aan dit bijzondere idee werd haar geboden door de focolarino Vincenzo Folonari toen deze een honderdtal hectaren onbebouwde grond aan de beweging schonk. ‘Het was een betoverende plek waarop een aantal te renoveren huisjes stond’, vertellen Umberto Giannettoni en Elda Pardi vandaag.

 

'Het was een betoverende plek

waarop een aantal te renoveren huisjes stond.’

 


Umberto, afkomstig uit Pisa, woont hier al zevenendertig jaar. Hij was actief in de Focolarebeweging in Milaan, Pescara, Brussel en New York vooraleer hij naar Loppiano geroepen werd om er de ontwikkelingen van het nieuwe project met zijn economische kennis bij te staan. Vandaag is hij gedelegeerd bestuurder van het bedrijf Azur en van het Consorzio Energia Centro Nord (waar een aparte afdeling van Azur aan meedoet met de productie van elektriciteitsmeters, met een omzet van circa 4 miljoen).

Elda daarentegen leeft hier nu vijftien jaar. Ze kwam zich in Loppiano vestigen na de dood van haar man. Zij is de PR van het stadje en volgt o.a. de contacten met het gemeentebestuur op, die - geeft ze toe - in het verleden lange tijd stroef verliepen. De communistische partij aan de macht voedde het wantrouwen ten opzichte van de bewoners van Loppiano, om niet te spreken van een soms duidelijke vijandigheid. Vandaag is dat allemaal voorbij. Nu komen de mensen van Incisa Val d’Arno in de bedrijven van het ‘stadje’ werken, zonder verder tot de beweging te behoren. Omgekeerd zijn er focolarini die zich diep in het sociale en politieke leven van Incisa hebben ingeleefd. Een van hen is Schepen van Cultuur.



Loppiano heeft dan ook een ware, enthousiasmerende metamorfose ondergaan: vele bouwvallige woningen werden gerenoveerd, veertig nieuwe gebouwen neergepoot, straten werden aangelegd, vormingsscholen opgezet (voor jongeren, voor gezinnen, voor monniken van verschillende religieuze families bijeen,…) en er werd een schitterende moderne kerk gebouwd. Er ontstonden bedrijven want om zichzelf te bedruipen en om te groeien moesten er inkomsten zijn. De mensen die in Loppiano komen wonen - voor enkele maanden, jaren, of voor altijd - voorzien zelf in de kost. Iedereen werkt omdat het werk hier een voorname plaats bekleedt én om rijkdom te scheppen voor de armen.

 

'Iedereen werkt omdat

 het werk hier een voorname

 plaats bekleedt.'

 


Naast Azur en Consorzio Energia Centro Nord was ook de landbouwcoöperatieve Fattoria Loppiano een van de eerste bedrijven. Er worden olie en wijn geproduceerd. Aan terrein ontbreekt het hen niet want het is niet bij de oorspronkelijke honderd hectare gebleven: van een sympathiserende markies uit de streek kwam er voor een zacht prijsje nog eens honderd hectare bij. Ook Fantasy ontstond al gauw, dat stoffen spullen voor kleuters en kinderen maakt. En verschillende artistieke ateliers: voor keramiek, voor design en architectuur, voor kunstwerken vervaardigd uit gerecycleerd materiaal van de beeldhouwer Ciro, voor metalen sculpturen van de Chinese kunstenaar Hung en voor muziek. In ’68 ontstonden de muziekgroepen GenRosso en GenVerde, die sindsdien de hele wereld hebben afgereisd. De totale omzet van al deze werkgelegenheid bedraagt ongeveer 13,5 miljoen.



In Loppiano leven permanent een zeventigtal gezinnen afkomstig uit twintig verschillende landen, maar het totaal aantal inwoners daalt nooit onder de 800 à 900 van ongeveer zeventig verschillende nationaliteiten. Het merendeel werkt in de bedrijven van het ‘stadje’ zelf. Degenen die voor een kortere periode in Loppiano zijn werken halftijds om ook tijd te hebben om te studeren.

Winst is er niet altijd en zelden in overvloed, maar als ze er is wordt ze min of meer verdeeld volgens de regels van de Gemeenschapseconomie (GemEc): een derde wordt weer geïnvesteerd in het bedrijf, een derde gaat naar de vormingsinitiatieven en een derde naar een solidariteitsfonds waarmee de beweging 15.000 gezinnen van over de hele wereld uit de armoede haalt.

Loppiano is het eerste, het grootste en het meest internationale Mariapolisstadje van de Focolarebeweging. Wereldwijd bestaan er nog drieëndertig andere en zijn er zo’n 750 ondernemingen - van alle soorten en maten - die zich aansluiten bij het project van de GemEc. Hier en daar groeperen deze zich in bedrijvencentra (waarvan er twee reeds volop draaien, in Brazilië en Argentinië, en één vorig jaar in Loppiano begonnen is) en ontwikkelen vormen van synergie.

‘Natuurlijk moet je ook een tikkeltje gek zijn’, zeggen Elda en Umberto al lachend. ‘Het ruikt allemaal wat naar utopie, het is een grootse droom… maar wat voor leven zou dit anders zijn?’

Inderdaad, hoe zou het leven er uitzien als zo’n droom van een rechtvaardiger wereld waarin mensen hun bezittingen delen en sereen met elkaar samenleven niet levend gehouden wordt? Wat zou de wereld zijn zonder dit handjevol ‘gekken’ dat er zijn levenswerk van maakt om een dergelijk droomproject te cultiveren en te proberen om te zetten in de werkelijkheid?

 

 

'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,

is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'

 


In 2008 krijgt Loppiano een universiteit

Loppiano krijgt er een campus bij waar universiteitsstudenten een interdisciplinaire cursus van twee jaar kunnen volgen nadat ze de eerste drie jaren van hun eigen studierichting hebben voltooid. Men wil er zich gaan verdiepen in wat de gemeenschappelijke grond is van waaruit alle disciplines zich hebben ontplooid. De manier van werken zal overeenkomen met de manier van leven die eigen is aan Loppiano: alles gemeenschappelijk bezitten en daarbij vooral diepere levenservaringen delen met elkaar. Men hoopt dat vanuit de gemeenschap die daaruit ontstaat nieuw inzicht zal verworven worden in de verschillende studiedisciplines, en een verrijking voor elk daarvan. Op experimentele wijze was al een begin gemaakt met zo’n Hoger instituut van cultuur in de vorm van een internationale zomerschool voor studenten, verdeeld over vier jaar. Maar in 2008 hoopt men nu met de voorbereidselen voor de gloednieuwe universiteit helemaal klaar te zijn. NS

 

[ Foto's: Città Nuova ]

 

 

De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Rotselaar

______________________________

 


Reageer hier op dit artikel

Naam :
E-mail :
Tekst :



Archief

06-2008Zin in een ijsje
02-2008Gek op dieren
01-2008Doe wat je zegt
12-2007Straatkinderen maken theater
11-2007Het verhaal van Bong
10-2007Wereldbeker voor daklozen
09-2007Loppiano
© Nieuwe Stad - Beatrijslaan 76 A, B-3110 Rotselaar - nieuwe.stad@scarlet.be - www.nieuwestad.be
© 2014 browsbox - Nieuwe Stad