![]() |
Nieuwe Stad Magazine Beatrijslaan 76 A B-3110 Rotselaar nieuwe.stad@scarlet.be www.nieuwestad.be |
Op de trappen van de rechtbank
Françoise Supeley
Laurens en Riet laten ons achter de coulissen van hun jonge gezin kijken.
Laurens:
Ik heb een moeilijke jeugd gehad. Vader verliet ons toen ik zeven jaar was. Moeder moest ´s nachts werken en ze sliep overdag. Haar nieuwe partner was een alcoholist die haar vaak sloeg. Toen ik negentien was, ontmoette ik Riet. Het was alsof er een einde aan mijn nachtmerrie was gekomen, alsof er een lentebries ging waaien... Eindelijk kon ik ontsnappen aan mijn thuissituatie. We trouwden meteen. Ik was twintig toen ik mijn eerste zoontje kreeg, Bert.
Riet en haar familie drongen erop aan dat ik van baan veranderde, wat ik ook deed. Maar ik had het daar helemaal niet naar mijn zin.
We waren ook begonnen met het bouwen van een huis. Dat betekende dat ik geen minuut vrije tijd meer had en dat we op elke cent moesten passen.
Na een paar maanden hield ik het niet meer uit. Het leven dat ik leidde, leek me opgelegd door anderen. Ik voelde een crisis opkomen. Elke keer als ik er met Riet over wilde spreken, kregen we ruzie.
Ik voelde me gevangen terwijl ik wilde genieten van het leven. Ik hield het nog drie jaar vol, maar daarna verliet ik Riet en ging terug naar mijn moeder. Vanaf dan nam de stad me in beslag en stapte ik een wereld binnen die bestond uit plezier. Ik genoot van deze vrijheid.
Riet:
Toen Laurens me verliet, was ik opgelucht. Ik kon de ruzies en de voortdurende leugens niet meer aan. Ik bleef alleen achter met Bert en moest onmiddellijk mijn mouwen opstropen. Naast mijn werk moest ik nu in het huishouden ook alles alleen doen.
Kort na de scheiding hadden veel mensen medelijden met me en probeerden me te helpen waar het kon. Maar na een paar maanden werden deze contacten schaars. Ik kreeg problemen met mijn familie en ook met mijn buren. Ik voelde me steeds meer alleen en depressiever worden.
Toen ik op een dag op mijn eentje in huis was, barstte ik zomaar in tranen uit. Het leek of de sluizen plots waren opengezet. Het hield niet meer op.
En dan, onverwachts, zomaar uit het niets, herinnerde ik me iets wat een buurvrouw, Margot, me vaak had gezegd: ‘God is de enige die trouw blijft en altijd van je houdt.’
Ik raapte al mijn moed bijeen en klopte aan bij Margot. Ze aanhoorde mijn ellende zonder me te onderbreken, zonder verwijt, zelfs zonder me ‘goede raad’ te geven.
Toen was ik er ineens weer zeker van dat liefde bestaat.
In de weken en maanden die daarop volgden, begon ik langzaam uit het dal te kruipen, aangespoord door de oprechte genegenheid van Margot en haar man, die er steeds waren voor mij. Niet dat het altijd gemakkelijk was. Soms zat ik zo in de put dat ik weer begon te twijfelen: aan mezelf, aan de oprechte genegenheid van mijn buren, aan elke liefde. Dan wilde ik totaal geen contact, voelde me hopeloos en door iedereen in de steek gelaten.
‘De rechter stelde voor om
eerst een verzoeningspoging
te ondernemen.’
Toen duidelijk werd dat Laurens’ vertrek definitief was, drong mijn familie erop aan een scheiding aan te vragen.
Ons zoontje Bert vroeg bijna nooit naar zijn vader en langzaam begon ik mijn situatie te aanvaarden. Ik dacht niet na over de toekomst. Ik voelde alleen dat ik nog van Laurens hield, hem onvoorwaardelijk wilde vergeven, consequent met hetgeen waarin ik sinds kort was gaan geloven. Ik wilde hem vergeven zonder iets terug te verwachten. Toen ik diep in mezelf tot dit besluit was gekomen, voelde ik me helemaal veranderd.
Zes maanden nadat we uit elkaar waren gegaan, werden we opgeroepen door de rechtbank. De rechter stelde voor om eerst een verzoeningspoging te ondernemen. We waren allebei verbaasd, want we dachten dat scheiden intussen onvermijdelijk was geworden. Maar nee, omdat hij onze twijfel zag, adviseerde de rechter om er nog eens zes maanden over na te denken.
Laurens:
Tijdens de maanden voordat we bij de rechtbank moesten verschijnen, had ik Riet en ook Bertje maar weinig gezien. Maar toen ik daar voor de rechter zag hoe Riets houding veranderd was, hoe ze zich gedroeg, hoe ze gekleed was, was ik onder de indruk. Ik heb echter niets gezegd. We verlieten de rechtszaal en onze wegen gingen opnieuw uit elkaar.
‘We verlieten de rechtszaal
en onze wegen gingen
opnieuw uit elkaar.’
Op een dag sprak ik met een vriend over mijn huwelijk. Lachend zei hij me: ‘Aan de manier waarop je het hebt over je vrouw, kan ik merken dat je nog steeds van haar houdt.’ Die woorden zetten me aan het denken.
Ook al waren mijn dagen gevuld en ging ik nog steeds vele nachten uit, ik was me bewust geworden van de leegte van mijn bestaan. Ik begon te piekeren over mijn situatie en over mijn gevoelens voor Riet. En ik wilde mijn kind weer zien.
Alsof Riet dit intuïtief aanvoelde, belde ze me kort daarna op en nodigde me uit om ´s avonds eens bij haar langs te komen. We konden toen heel rustig met elkaar praten. Die avond gingen mijn ogen verder open.
Ik herkende mijn eigen vrouw haast niet meer: ze was rustig, zelfzeker maar niet arrogant, attent maar niet opdringerig. Ik ging van haar weg met een hoofd vol vragen. Waarom was Riet zo anders? Waarom had ze zo’n andere houding tegenover me aangenomen terwijl ik haar was blijven negeren en bedriegen, en al die tijd niets voor Bert en voor haarzelf had gedaan?
Riet:
In de maanden die daarop volgden, hadden we nog een paar keer contact met elkaar. Niet vaak dus, maar steeds verliep alles rustig en met respect voor elkaar.
Zes maanden na de eerste zitting stonden we weer in de rechtszaal. Toen de rechter vroeg: ‘Zijn jullie ervan overtuigd te willen scheiden?’, keken we elkaar aan en antwoordden tegelijkertijd: ‘Nee.’
We wilden proberen weer een gezamenlijk leven op te bouwen. De rechter merkte op: ‘Wat jammer dat zoiets niet vaker voorkomt.’
Dit keer liepen we de trappen van het gerechtsgebouw af, voor het eerst weer hand in hand, met een hart vol vreugde.
‘Dit keer liepen we de trappen
van het gerechtsgebouw af, voor
het eerst weer hand in hand.’
We wilden echt helemaal opnieuw beginnen, maar we hadden hulp nodig. We begonnen ons nieuwe leven met een vakantie samen met vrienden. Daarbij waren ook Margot, haar man en andere gezinnen die met elkaar omgingen in een sfeer van grote solidariteit. Tijdens deze vakantie bereikten we dankzij de bijzondere stemming die er heerste het punt dat we elkaar volledig konden vergeven.
Laurens:
Het was heel zwaar voor me om terug te keren naar dat dorpje waar iedereen me goed kende en waar de mensen roddelden over Riet en mij. Maar op een dag kreeg ik de kans om alles recht te zetten.
Er waren mensen nodig om een feest voor te bereiden voor de parochiegemeenschap. Ik durfde het aan om naar de eerste vergadering toe te gaan. Aan het eind vroeg de priester wie er wilde meehelpen. Ik stak mijn hand op. De priester aarzelde... Toen stelde hij me voor aan de groep mensen zoals een vader zijn zoon presenteert als die na een lange afwezigheid terug thuiskomt. Hij bood me daarmee de gelegenheid om openlijk aan alle aanwezigen die ik had gekwetst te vragen om een nieuwe kans te krijgen. Na die dag had ik terug vrede met mezelf.
Natuurlijk geloofden sommige familieleden van Riet eerst niet in onze nieuwe start. Ze vertelden Riet onomwonden dat ze bezig was een grote vergissing te begaan en dat ons huwelijk niet lang stand zou houden.
Maar we voelden ons nu sterk genoeg omdat we als het ware een geheim hadden ontdekt: elkaar iedere morgen met nieuwe ogen zien en het geluk van de ander op de eerste plaats stellen.
Een jaar later werd onze dochter Sabien geboren en drie jaar later Claartje.
We hebben ook daarna nog moeilijke momenten gehad, vooral door financiële zorgen. Maar onze liefde was daar intussen tegen bestand.
Contact: Françoise Supeley
[ Foto's: Photos.com ]
De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen
______________________________
'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,
is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'
[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]
Reageer hier op dit artikel |
Archief | |
06-2008 | Jong geleerd |
05-2008 | Op de trappen van de rechtbank |
04-2008 | Zoek de zonkant |
03-2008 | Spijt |
02-2008 | Het virus van vriendschap |
01-2008 | Gekwetst |
12-2007 | Gezinspolitiek |
11-2007 | Zelfstandigheid en verbondenheid |
10-2007 | Eén en toch twee |
09-2007 | Ombuigen naar positieve groei |
06-2007 | Op reis naar elkaar |