![]() |
Nieuwe Stad Magazine Beatrijslaan 76 A B-3110 Rotselaar nieuwe.stad@scarlet.be www.nieuwestad.be |
Frans Verkaart
Ik loop door de kleine opening langs de slagboom die toegang geeft tot het asielzoekerscentrum. Het is stil. Jongens voetballen op een aangrenzend veldje.
Ik kom op goed geluk om een Afrikaanse vriend te bezoeken. We maken deel uit van dezelfde bezinningsgroep die maandelijks samenkomt. Deze maand kon hij er niet bij zijn. Zijn vader, die hij al meer dan tien jaar niet had gezien, was vrij plotseling overleden. Duizenden kilometers van hem vandaan, in onzekerheid en niet in staat met zijn dierbaren te rouwen, moest hij dit vernemen. Gelukkig weten Afrikaanse mensen in die omstandigheden ook hier elkaar nabij te zijn om het verdriet en de zorg te delen, ongeacht het land of stamverband waartoe ze behoren.
‘Terwijl ik over de binnenplaats
loop, overvalt me een gevoel
van troosteloosheid.’
Mijn vriend is niet thuis. Ik loop even binnen bij een echtpaar dat mij en mijn gezin een tijd geleden uitnodigde bij een barbecue op de kleine stoep voor hun woonunit. Maar ook hen tref ik niet aan.
Terwijl ik over de binnenplaats loop, overvalt me een gevoel van troosteloosheid. Drie rijen containerachtige woonunits staan aan drie zijden rond een kaal, rechthoekig grasveld. Geen bomen, struiken, banken of iets anders dat wijst op samen léven. Alleen enkele spelende kinderen herinneren me eraan dat dit iets anders is dan een gevangenis. De bewoners kunnen vrij in en uit gaan, getuige ook de fietsen voor de voordeuren. Maar wat is bewegingsvrijheid als je geen uitzicht hebt op een toekomst en een beter leven? Velen leven hier jaren, zonder gezin, werk of studie. Jongeren in de kracht van hun leven, ouders die niet eens weten waar hun kinderen zijn, mannen die hun vrouwen niet meer kennen.
Elke keer dat ik hier loop, overvalt me dit gevoel van beklemming. Dit alles is te groot om te bevatten. Kon ik vandaag maar met een van hen iets delen, een moment van contact hebben…
Ik klop op een kale deur. Geen geluid. De gordijnen zijn gesloten. Als ik me om wil draaien, zie ik door het ruitje het gezicht van Salah. Hij is een jonge moslim van achttien jaar die samen met zijn vriend en huisgenoot wel eens bij mij thuis komt. Met zijn heldere ogen kijkt hij me aan en vraagt me of ik binnen wil komen. We praten even, ik vraag hoe het gaat met zijn school. Hij is een van de weinigen die, gezien zijn leeftijd, lessen mag volgen. Zijn Nederlands is duidelijk verbeterd. Hij belooft dat hij de andere vrienden mijn groeten zal overbrengen en me zal komen opzoeken.
Als ik wegga, is zijn prachtige glimlach als een zonnestraal in mijn hart. Ik heb even echt contact, met Salah, met de anderen. Het voelt alsof iets van de eenzaamheid die zich ook in mijn ziel reflecteert, wordt doorbroken. Ik voel me welkom.
[ Foto: Photos.com ]
De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen
______________________________
'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,
is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'
[ lees het artikel 'Loppiano' hier ]
Reageer hier op dit artikel |
Archief | |
04-2009 | Thema’s die me bezighouden |
01-2009 | Maandagmorgen in maatpak |
12-2008 | Een lotje uit de loterij |
11-2008 | Voorbij het onmogelijke |
10-2008 | Favoriete leraar - (pdf) |
09-2008 | Het hoofd koel |
06-2008 | Kunstschilder Eric Robin |
05-2008 | Muzikant en leraar - (muziek) |
04-2008 | Moederdag |
03-2008 | Solveig |
02-2008 | Mooi wonen |
01-2008 | Th(oma)s in As |
12-2007 | In het asielzoekerscentrum |
11-2007 | De kracht van kwetsbaarheid |
10-2007 | Honderduit |
09-2007 | Een gezegend schooljaar |
06-2007 | Een laatste brief |
05-2007 | De natuur: een waarde op zich |
04-2007 | Waarden communiceren |
01-2007 | Een stevig polleke |