![]() |
Nieuwe Stad Magazine Beatrijslaan 76 A B-3110 Rotselaar nieuwe.stad@scarlet.be www.nieuwestad.be |
Françoise Supeley
Het koppel, dat aan de oorsprong van het gezin ligt, bepaalt welke richting het uit wil, welke politiek het volgt. Al van voor een eventueel huwelijk groeit er een gezamenlijk project. Een gezin vormen is immers meer dan ‘gaan samenwonen en wel zien hoe het loopt’. Later zullen de kinderen mee timmeren aan de uitbouw van het gezin, maar ze leren vanuit de basisoptiek van het ouderpaar wat samenleven betekent.
Aan het woord: Stijn en Marieke met één kind, Erik en Cecilia met zes, Cara en Mario met drie kinderen. Stijn en Marieke zijn het kortst getrouwd, zeven jaar, Cara en Mario al vierendertig jaar.
Samen een duurzaam project uitbouwen, ‘trouwen’... het is niet vanzelfsprekend.
Marieke: Om ons heen zien we een paradoxaal beeld: onze vrienden willen graag hun leven met een ander delen, maar het lijkt wel of ze weinig vertrouwen hebben in hun eigen capaciteit en die van hun partner om ook in de moeilijke dagen van hun relatie elkaar nog lief te hebben.
Een aantal van hen is in hun enthousiasme en verliefdheid vrij snel nadat ze hun partner leerden kennen gaan samenwonen. En jammer genoeg blijkt pas na verloop van tijd dat ze een verschillende verwachting koesterden ten opzichte van elkaar en hun relatie. En dan volgt een emotionele breuk die beiden veel pijn bezorgt.
Stijn: Waarom zijn wij getrouwd? En waarom dan juist met elkaar? Kort gezegd komt het erop neer dat we voordat we trouwden allebei een grote verbondenheid voelden met elkaar. Ik was niet alleen verliefd op Marieke als vrouw, maar daarnaast hield ik van de bezieling van waaruit zij de dingen deed en ik bewonderde haar om de diepte en concreetheid van haar liefde. En daarnaast heeft, denk ik, erg geholpen dat we elkaar in onze verlovingstijd goed hebben leren kennen. Ik weet dat het daardoor ook een paar keer uit geweest is tussen ons. En het gebeurde dan ook weleens dat ik een ander meisje tegenkwam dat me op het eerste gezicht wel aantrekkelijk leek. Maar steeds weer miste ik die diepere verwantschap die ik met Marieke voelde. Wanneer we elkaar dan opnieuw zagen, begrepen de mensen om ons heen er niets meer van, want de vonken spatten er weer af.
‘Ik denk dat we elkaars minder mooie kanten ook
goed leerden kennen voor we gingen trouwen.’
Marieke: Ik denk dat we elkaars minder mooie kanten ook goed leerden kennen voor we gingen trouwen en dat we tot op vandaag ervaren dat er iets veel groters is dat ons bindt. Daarnaast hebben we, denk ik, allebei ondervonden dat we in staat zijn om fouten uit het verleden achter ons te laten en samen telkens met een schone lei te herbeginnen.
Vanuit het vertrouwen en de intimiteit tussen ons kunnen we elkaar helpen om moeilijkheden te overwinnen en tot ontplooiing te komen, in ons werk en in heel onze persoon. En vorig jaar is eindelijk gebeurd wat we al niet meer durfden dromen: onze zoon Marnix is geboren, het zonnetje in huis.
Hoe lukt het een gezin om een goede balans te houden tussen de eigen intimiteit en het openstaan voor andere gezinnen?
Erik: Met alle drukte in ons gezin zijn de momenten van rust zeer kostbaar. Zo'n rustpunten zijn er ‘s ochtends voor ik naar mijn werk vertrek. Dan heb ik, na de kleinsten naar school te hebben gebracht, nog een half uurtje tijd met Cecilia om de dag even door te nemen, of om samen iets te lezen uit wat ons inspiratie biedt om het de rest van de dag goed te doen.
Maar soms sluiten we de tent om een avond bewust alleen met elkaar te zijn. Dan spreken we af dat er geen vriendjes of vriendinnetjes mee naar huis genomen worden. We doen dan bijvoorbeeld spelletjes of bekijken samen een video. Door de kinderen worden deze avonden ‘chipsavonden’ genoemd.
Hebben jullie kinderen iets overgenomen van jullie openheid naar buitenuit?
Cecilia: Er zijn nogal eens verjaardagsfeestjes over en weer van onze kinderen en van hun vriendenkring. Heel vaak kiezen onze kinderen voor hun feestje ook kinderen die anders nooit worden uitgenodigd. Voor hen wordt dit steeds meer de normaalste zaak.
Stijn, jullie maken tijd vrij voor contacten met jongeren. Waarom kiezen jullie daarvoor?
Stijn: Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat we allebei een moment in ons religieus leven hebben gehad waarop we ons persoonlijk door God bemind hebben gevoeld. Iets van die liefde die we zelf hebben ervaren, willen we graag doorgeven aan de jongeren in onze kerk. Daarom houden we eens in de paar maanden een jongerenviering en ongeveer maandelijks een jongerenbrunch na de zondagsmis. Dan eten we samen en wisselen ervaringen uit rond een bepaald thema, zoals: ‘hoe kunnen we iets betekenen voor de mensen om ons heen?’ of ‘waar ben je God persoonlijk erg dankbaar voor?’ of ‘welke vervelende eigenschap moet je steeds overwinnen?’.
Als mensen gemakkelijk klaarstaan om anderen te helpen, kan dat dan niet ten koste gaan van hun relatie?
Mario: Wij staan inderdaad snel klaar om anderen te helpen, dat ligt in onze aard en we genieten daarvan. In principe zeggen we altijd ‘ja’ en dan blijkt al snel of het de bedoeling is om echt te helpen of niet.
We hebben wel moeten leren elkaar te respecteren. We hebben elkaar geholpen om onze grenzen te verleggen. Het is een dynamisch proces. Niet het overschrijden van de grens van de ander is van belang, maar wel onze reacties daarop en hoe we hiermee omgaan. Bovendien is het erg belangrijk dat we onze gevoelens daarbij kunnen en mogen uitwisselen. Daar hangt tenslotte vanaf of de dingen ten koste van de relatie gaan of niet. We hebben op dat vlak een hele groei doorgemaakt.
‘In het begin van ons huwelijk
hielden we het maar net met elkaar uit.’
In het begin van ons huwelijk liepen we om de verschillen van de ander heen, we ontkenden elkaar, we verdroegen en tolereerden elkaar, we hielden het maar net met elkaar uit. Er was in feite constant een miscommunicatie. We gingen ieder ons eigen leven leiden en vielen elkaar zo min mogelijk lastig. Mijn overlevingsstrategie was ontkenning van de problemen en verdringing van alles waar maar enig gevoel bij kwam kijken. Terwijl Cara vanuit haar jeugd zich de strategie van verdragen en uithouden had eigen gemaakt. Ze had een enorme gave van intuïtief aanvoelen, maar kon die niet hanteren. Het geeft bijzonder interessante reacties als je twee van zulke types bij elkaar stopt. Onbewust ben ik voortdurend over de grenzen van Cara heen gegaan om haar te dwingen van dat ‘uithoudsysteem’ af te stappen. Ik heb haar vaak tot wanhoop gedreven. Zij vroeg mij vaak om mijn gevoelens te delen, maar ik voelde dat gevoel niet en kon gewoon niets delen. Daar begreep ze helemaal niets van. Zij zat zo boordevol gevoel… Hoe kon het bestaan dat iemand helemaal niets voelde?
Cara, hoe was het voor jou?
Cara: We waren allebei druk bezig in onze eigen wereld. Mario door hard te werken en te studeren en ik door me open te stellen voor de emoties van anderen. We hadden hierdoor geen energie meer over voor elkaar. Ik ben vaak over de grenzen van Mario gegaan om hem te doen inzien dat hij een probleem had. Dat viel aanvankelijk niet mee want iedereen had een probleem behalve Mario. De keer dat hij langzaam een fles melk over me heen goot, was ik eigenlijk blij: ‘Eindelijk een reactie!’
Hoe lukte het jullie om toch met elkaar door te gaan?
Cara: Hoe Mario omging met zijn patiënten, de kinderen die hij in behandeling had, vond ik fantastisch. Ik waardeerde de gedrevenheid en de deskundigheid waarmee hij zijn werk deed. Ik nam het erbij dat de energie op was als hij thuiskwam. Ik accepteerde dit ten koste van mezelf. Ik vond mezelf niet belangrijk genoeg. Dit beeld werd bevestigd doordat Mario steeds later dan afgesproken thuiskwam. Een ander belangrijk punt waardoor de liefde voor Mario toch sterk bleef, was dat hij een goede vader voor onze dochter Cecilia was. Zij was natuurlijk ook dol op hem.
Wat is voor jou het keerpunt geweest in de situatie?
Cara: De eerste twaalf jaar van ons huwelijk was ik mijn contact met God kwijt. Ik was het bidden verleerd. Toen ik helemaal de wanhoop nabij was en veel huilde, verlangde ik weer naar het rotsvast geloof dat ik had als kind. En de woorden van het Onze Vader kregen een nieuwe betekenis. Vooral die ene zin: ‘Vergeef ons onze schulden gelijk ook wij vergeven aan onze schuldenaren.’ Ik begreep dat ik op de eerste plaats Mario moest vergeven. Dat heeft een nieuwe wending gebracht in onze relatie. We zijn daarna naar elkaar toegegroeid, vol vertrouwen in de oprechte bedoelingen van de ander. In de verbondenheid die er nu is, vullen we elkaar aan. Een blik, een knikje,… is al genoeg. En we letten meer op de grens van de ander dan op onze eigen grens. Dat geeft vleugels! Mario is prachtig geworden. Soms doorziet hij een situatie heel diep en intens.
‘Ik weet dat we het samen doen en
elkaar aanvullen ook bij onze miskleunen,
of juist door onze miskleunen.’
Mario: Soms gaat het toch nog mis. Een stommiteit, een onnadenkendheid is zo gebeurd. Een paar weken geleden belde Cara op dat ze twee gehandicapte mensen had aangeboden om hen met de auto naar huis te brengen. Ze bleek alleen vergeten te zijn dat haar auto vol met dozen zat. Dus belde ze me op om te vragen of ik die mensen even wilde brengen. Vroeger zou ik gedacht hebben: je manoeuvreert jezelf in een lastig parket en dan moet ik maar direct klaarstaan om je onnadenkendheid op te vangen. Toen ik daar echter al een paar minuten later fris en monter, zonder te morren stond, wist ik dat we behoorlijk indruk op die mensen hadden gemaakt. Ik weet vandaag dat we het samen doen en elkaar aanvullen ook bij onze miskleunen, of juist door onze miskleunen.
Verbondenheid opbouwen is een werkwoord. Het is elke dag opnieuw weer kiezen daarvoor. We willen allebei ‘ja’ zeggen tegen dit inspirerende en avontuurlijke leven. Telkens weer ‘ja’.
Contact: Françoise Supeley
[ Foto's: Photos.com ]
De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen
______________________________
'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,
is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'
[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]
Reageer hier op dit artikel |
Archief | |
06-2008 | Jong geleerd |
05-2008 | Op de trappen van de rechtbank |
04-2008 | Zoek de zonkant |
03-2008 | Spijt |
02-2008 | Het virus van vriendschap |
01-2008 | Gekwetst |
12-2007 | Gezinspolitiek |
11-2007 | Zelfstandigheid en verbondenheid |
10-2007 | Eén en toch twee |
09-2007 | Ombuigen naar positieve groei |
06-2007 | Op reis naar elkaar |