Nieuwe Stad Magazine
Beatrijslaan 76 A
B-3110 Rotselaar
nieuwe.stad@scarlet.be
www.nieuwestad.be
 

 

 

 ‘Zie hen graag!’

 

Françoise Supeley

 

Juni ‘43. Natalia Dallapiccola wordt uitgenodigd om te komen luisteren naar een jonge vrouw die vertelt over haar ontdekking dat God liefde is. Het gooit haar leven ondersteboven.


Trente

‘Het is volop oorlog als ik in de Massaia-zaal voor het eerst hoor over dit ideaal “dat geen enkele bom kapot kan maken”… Ons gezin woont in Trente en mijn vader heeft er een kleine handelszaak. Ik heb een bijzondere band met hem: we kunnen samen genieten van mooie muziek en schilderijen. Om “van nut te kunnen zijn” stuurt hij me naar een handelsschool. Op een bepaald moment echter wordt hij ernstig ziek en sterft, amper 47 jaar oud. Het is onmiddellijk gedaan met studeren. Mijn broer en ik, de oudsten, moeten gaan werken want we zijn een gezin van vijf kinderen.’
Na de dood van haar vader maakt Natalia een crisis door. De oorlog breekt bovendien uit... Niets lijkt nog zin te hebben.

‘In juni ‘43 nodigt een priester me uit om “naar een jonge vrouw te komen luisteren die over de liefde spreekt”. Het is Chiara Lubich. Ik erger me aan het sombere zaaltje en het saaie decor, maar als Chiara binnenkomt, valt me haar verzorgde verschijning op. Ik voel meteen dat ze een diepe persoonlijkheid heeft. Ze vertelt over “de vele mooie dingen in het leven, maar waarvan de waarheid het mooist is van al” en ze zegt dat “als de liefde hier op aarde al zo mooi is, hoe mooi zal dan God wel niet zijn, die niet alleen goedheid en barmhartigheid, maar ook schoonheid is, en die van je houdt door alle omstandigheden heen”. Wat ik in dat Massaia-zaaltje te horen krijg, gooit mijn leven ondersteboven. Vanaf dat moment wil ik Chiara niet meer uit het oog verliezen.’

Als Chiara het jaar daarop, in september ’44, een appartementje vindt op de Piazza Cappuccini, gaat Natalia met haar samenwonen. Doordrongen van het verlangen om zich ‘24 uur op 24’ te laten inspireren door Jezus’ gebod ‘heb elkaar lief, zoals ik jullie heb liefgehad’, vormen ze samen - en weldra ook nog met andere meisjes - een haard waar ze het vuur van de evangelische liefde proberen brandend te houden: het focolare. Natalia wordt de eerste getuige van het wel en wee van een zich snel uitbreidende gemeenschap van mensen die getroffen zijn door dit eenvoudige geloof in de liefde, dat zich concreet vertaalt op het werk, in de buurt, in het samenleven van gewone mensen met elkaar, in de inzet voor armen.


Natalia voor het focolare van Leipzig in de jaren ’60


Leipzig

In ‘60 spreekt Chiara in Berlijn voor een 200-tal mensen uit Oost-Duitsland die zijn kunnen komen mits strenge voorzorgsmaatregelen. Ze vertelt over Jezus’ diepste lijden toen hij op het kruis “mijn God, waarom heb je me verlaten?” riep. Bij die gelegenheid valt de beslissing om in West-Berlijn een focolare te beginnen voor de gemeenschap van vrienden achter het IJzeren Gordijn. De delicate en gedurfde opdracht wordt aan de bescheiden Natalia toevertrouwd.

De politieke situatie komt in een stroomversnelling als de scheidingslijn tussen Oost- en West-Berlijn een daadwerkelijke muur wordt om de mensenvlucht naar het Westen tegen te gaan. Kort daarna echter doen enkele personen de aanvraag om juist in de omgekeerde richting, namelijk naar Oost-Duitsland te mogen verhuizen. Eerst twee artsen die werk vinden in het ziekenhuis van Leipzig en enkele maanden later, in januari ’62, nog een arts en haar assistente die met een polikliniek beginnen in Leipzig, en met wie een vriendin meekomt om het huishouden te doen: Natalia. Terwijl voor de andere twee de verblijfsvergunning snel geregeld is omdat ze van Duitse afkomst zijn, wordt de Italiaanse Natalia twee weken vastgehouden in een gesloten asielcentrum. Ze kiest voor zich het motto om iedereen graag te zien en krijgt respect en waardering van de cipiers door haar manier van zijn. ‘Ik heb daar vriendschap aangeknoopt met heel wat mensen’, vertelt ze, ‘o.a. met een zwangere vrouw. Ze zag er erg fragiel uit en ik bood aan om haar te vervangen bij het onderhoudswerk dat we moesten doen. Na een tiental dagen hebben ze me laten gaan.’ Een tijdje daarna komt diezelfde vrouw bevallen in de polikliniek. Ze schenkt het leven aan een dochtertje, maar overlijdt kort daarna aan leukemie. Het dochtertje blijft ruim twee jaar in het focolare. Omwille van de band met het kind en daardoor ook met haar papa die om politieke redenen in de gevangenis zit, wordt Natalia opgepakt en verhoord. Als na de val van het communisme de geheime dossiers van de Stasi kunnen ingekeken worden, blijkt er een lijvig dossier te bestaan waarin ondermeer het volgende te lezen staat: ‘De belangrijkste persoon die ik heb leren kennen is een vrouw die Natalia heet. Ze wordt met veel respect behandeld door de hele groep. Ze is erg intelligent en heeft fijne manieren. (...) Ze is in de DDR binnengekomen op een heel originele manier. Ze kwam mee met dokter Frisch, met wie ze samenwoont om voor haar het huishouden te doen, maar in werkelijkheid is dat niet zo. Het komt er op neer dat ze de verantwoordelijke is van het focolare van Leipzig en misschien zelfs van de hele DDR en Tsjecho-Slowakije want denk maar aan Lubich die de hele Focolarebeweging heeft gesticht.’

In een interview van ‘91 - na de val van de muur - vertelt Natalia over die bijzondere periode: ‘De polikliniek die we in Leipzig openden om achter het IJzeren Gordijn te kunnen gaan leven, werd een haard van liefde die zich langzaam maar zeker in het Oostblok verspreidde. Er waren de hele dag door mensen die ons vanuit heel Oost-Duitsland kwamen bezoeken. Omdat ze hun komst niet konden aankondigen, kwamen ze steeds onverwachts. Het waren nooit veel mensen tegelijk, want dat zou de aandacht trekken.’
De moeder van Jezus die haar zoon tot onder het kruis trouw bleef met een buitengewone kracht - zoals van Maria bekend staat - is het grote voorbeeld waaraan Natalia zich optrekt in haar Oost-Duitse jaren. In ’76 keert ze om gezondheidsredenen terug naar haar geboorteland.


Natalia (uiterst links) in 2001


Rome

Als Chiara Lubich in ‘77 voor de toekenning van de Templeton-prijs naar London reist, ontmoet ze er vertegenwoordigers van verschillende grote godsdiensten, die verrassend sterk geïnteresseerd zijn in de weg van dialoog en liefde waar de Focolarebeweging voor gaat. Natalia vertelt: ‘Toen ze terug thuis was, riep Chiara een aantal personen bijeen om te kijken wat we konden doen. Er ontstond een klein centrum waarin alles over onze contacten met personen van andere godsdiensten kon worden samengebracht. Chiara vertrouwde het mij toe als een nieuwe opdracht met dit als enige motto: “Zie hen graag!”.’

Dat probeert Natalia concreet te doen, dertig jaar lang, in elk contact met moslims, joden, boeddhisten en hindoes van wie ze de grootste waardering krijgt en die allen aanwezig zijn op haar begrafenis op 3 april. In Trente was Natalia de eerste die met Chiara Lubich ‘het avontuur van de eenheid’ begon en nu is zij haar ook als eerste gevolgd naar het Paradijs.


 

[ Foto's: Città nuova ]

 

 

De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen

______________________________

 

'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,

is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'


[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]


Reageer hier op dit artikel

Naam :
E-mail :
Tekst :



Archief

04-2009Zie me graag
10-2008Enkele overtuigingen van F. Vandenbroucke - (pdf)
09-2008Vakantie
06-2008Zie hen graag
05-2008Ons-beschikkingsrecht
04-2008Emoties als muzikant - (muziek)
03-2008De dokter zei: U hebt de ziekte van Parkinson
02-2008Kick van wereldwijde verbondenheid
01-2008Winter van Antwerpen
12-2007Hé, wat gebeurt daar
11-2007Een boot die niet zinkt
10-2007Respiro
09-2007Weten hoe het kan zijn
05-2007Oogarts in het vizier
04-2007Kleur je stad - (pdf)
12-2006Strips barstensvol vrede
© Nieuwe Stad - Beatrijslaan 76 A, B-3110 Rotselaar - nieuwe.stad@scarlet.be - www.nieuwestad.be
© 2014 browsbox - Nieuwe Stad