![]() |
Nieuwe Stad Magazine Beatrijslaan 76 A B-3110 Rotselaar nieuwe.stad@scarlet.be www.nieuwestad.be |
Ed Herkes
In juni vieren we de langste dag van het jaar. Bij momenten deed het zonlicht me duizelen van genot. Wat een weldaad! Wat een heilzame invloed op alles rondom! Onwillekeurig gingen mijn gedachten naar de ingrijpende kennisneming van jaren geleden die mijn kijk op de dingen zo beïnvloed heeft. Ik maakte kennis met een visie, een anker voor het bestaan.
In de fysica leer je dat als het licht - op zich kleurloos en puur, ongrijpbaar, subliem… - op een prisma schijnt, dat het zich dan verdeelt in een eindeloze schakering van kleur, schematisch onder te brengen in ‘de zeven kleuren van een regenboog’.
Zeven afgelijnde emoties, die eigenlijk beantwoorden aan zeven universele aspiraties van de mens.
Een 'vuurregenboog', een zeldzaam verschijnsel in de natuur
Wat ik indertijd vernam, was dat dit witte licht vergelijkbaar is met de ‘liefde’, ultieme bron van alles wat leeft, en dat het aan de mens is om prisma te zijn zodat die ijle, verre liefdesbron - schitterend, adembenemend, goddelijk… - dichtbij komt, reëel wordt, tastbaar en concreet. Ideale liefde vertaalt zich dan naar alledaagse dingen door toedoen van gewone mensen; in de vergadercultuur (p. 04), in het politieke debat (p. 05), in de geschiedenis (pp. 06, 07), in humor (pp. 08, 17), in ontmoetingen (pp. 09, 10), in oorlogssituaties (p. 11), in de kunst (pp. 12, 13, 14, 15, 18), op vakantie (p. 16), in de opvoeding (pp. 20, 21, 22, 30), in tal van gebeurtenissen (pp. 24, 25), in de productie van ijs (pp. 26, 27). En ook in een gekleurd tijdschrift als dit.
...in kleuren
[ foto: NS archief ]
De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen
______________________________
'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,
is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'
[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]
Bovenstaande tekst is voor mij heel mooi. De tekst doet me terugdenken aan mijn ouders en vooral aan mijn moeder, aan de periode dat ze op de palliatieve eenheid lag, nu vijf jaar geleden. Mijn moeder liet altijd de gordijnen open want ze hield van de zon en de regen, ze hield gewoon heel erg van het leven. Ik weet nog de dag dat ze gestorven is: raar, de zon scheen en het regende. Ik herinner me dat toen ik later die dag thuiskwam, er een regenboog aan de hemel stond. Ik heb er heel lang naar gekeken. Telkens als ik bovenstaand artikel lees, besef ik hoe mooi en troostgevend woorden kunnen zijn. Dank je! Berthe Paesen, Overpelt
Reageer hier op dit artikel |
Archief | |
05-2008 | De anderen... ...en wijzelf |
03-2008 | Speciaal... ...onze manier |
01-2008 | Onbewust... ...buitengewoon |
11-2007 | Situaties... ...draaglijker |
10-2007 | Het begin... ...van een boom |
09-2007 | Er weer zijn... ...voor elkaar |