Nieuwe Stad Magazine
Beatrijslaan 76 A
B-3110 Rotselaar
nieuwe.stad@scarlet.be
www.nieuwestad.be
 

 

 

Annemarie Rosenveld

 

Gabi Ballweg

 

Ze heten Omar, Fatima, Mohammed, Hans, Veronika, Peter,... zijn negen jaar oud en gaan naar groep vijf van een basisschool in Waalwijk, Nederland. Je ziet de bontgekleurde klas vóór je als juf Annemarie Rosenveld (44) over hen vertelt. Ze heeft veel te vertellen want al bijna achttien jaar zit ze in het vak.

‘Vaak valt het leven van deze kinderen niet mee. Ze komen uit allerlei landen en bevinden zich hier tussen twee culturen. Ze vinden het moeilijk om iets positiefs bij zichzelf of bij anderen te zien. Het mooie van mijn beroep is dat ik de kinderen kan begeleiden en hun ontwikkeling van dichtbij kan volgen.’

Annemarie leeft met haar leerlingen mee en investeert veel in hen. ‘Ik krijg er ook veel voor terug. Kinderen hebben massa’s te bieden. Dit werk is een wederzijds geven en nemen.’

Was haar passie voor het onderwijs er altijd? Nee, eigenlijk wilde ze verpleegkundige worden om autistische kinderen te begeleiden. Dat was haar grote wens sinds ze op jonge leeftijd een film over autisme had gezien. Maar na haar eindexamen kreeg ze geen opleidingsplaats vanwege het grote aantal aanmeldingen. ‘Dan stelde mijn moeder me voor om het als lerares te proberen.’


Haar vrije tijd brengt Annemarie graag door in de wijde natuur.


Annemarie is iemand die haar talenten op allerlei manieren benut. Verveling lijkt bij haar niet voor te komen. ‘Dat is áltijd al zo geweest. Ook als jongere had ik veel interesses: dansen, muziek, vrienden,... Mijn leven bestond uit veel losse onderdelen, maar er was niets wat deze brokstukken verbond. Ik sprong vrolijk van het een in het ander.’

Dat veranderde toen ze na de kennismaking met nieuwe vrienden ontdekte dat het leven één grote uitdrukking van liefde kon zijn. ‘Het verbindt alle verschillende aspecten van mijn persoonlijkheid met elkaar en geeft aan alles zin. En dat werkt door in mijn relatie met de kinderen. Ik leef met hen. We vormen samen een gemeenschap. Ik wil heel ver gaan in mijn liefde voor de kinderen. Moed inspreken, verantwoordelijkheid geven, barmhartig zijn, hen open en eerlijk tegemoet treden,... Ik kan ze niets wijsmaken! Ze weten meteen of ik eerlijk ben of zomaar iets zeg.’

De kinderen nemen hun leefwereld mee naar school en daarom weet Annemarie dat velen van hen problemen hebben of met vragen zitten. Vaak kan ze er niets aan doen en soms kan ze zelfs niets zeggen. ‘Maar wanneer ik de dingen opneem en in mijn hart meedraag, merken ze dat.’

Op een dag in de pauze kreeg ze te horen dat een jongetje uit haar klas overleden was aan een hersentumor. ‘Ik besefte dat ik zo de klas in moest om het de kinderen te zeggen. Ze wisten dat Timo ziek was en samen hadden we de verschillende fasen van zijn ziek zijn met hem meebeleefd, ook het moment dat hij blind geworden was. De kinderen zagen onmiddellijk dat ik gehuild had. Nadat ik hen het nieuws vertelde, hebben we samen gehuild. Daarna slaagde ik erin hun te zeggen dat ik geloofde dat Timo nu in de hemel was en dat hij het daar goed zou hebben. Ze luisterden aandachtig en ik merkte dat ze mijn hoop overnamen. Een van de kinderen zei verrast: “Dan kan hij nu weer zien!”’

 

[ Foto: NS archief ]

 

 

De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen

______________________________

 

'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,

is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'


[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]


Reageer hier op dit artikel

Naam :
E-mail :
Tekst :



Archief

06-2008Anneke
05-2008Op het leeskussen
01-2008Uit respect
12-2007Kerstvrede
11-2007Annemarie Rosenveld
10-2007Rust
09-2007Druivensuiker
06-2007Mooi contact blijft
© Nieuwe Stad - Beatrijslaan 76 A, B-3110 Rotselaar - nieuwe.stad@scarlet.be - www.nieuwestad.be
© 2014 browsbox - Nieuwe Stad