![]() |
Nieuwe Stad Magazine Beatrijslaan 76 A B-3110 Rotselaar nieuwe.stad@scarlet.be www.nieuwestad.be |
Bart Vanreusel
Ik deed vroeger - je zou het nu niet meer zeggen - aan competitiesport. Atletiek. Van de 1500 m tot de marathon. Maar mijn knieën hebben het begeven. Ik hou nog steeds veel van uithouding. Ik ben een bergfanaat. Wandeltochten in de zomer en skiën in de winter. Dat is de beste manier om te herleven. En ook fietsen: heel lange fietstochten. Ik ben onlangs met vrienden naar Parijs gefietst.
Op dit moment werk ik aan een essay over uithoudingscultuur. Het feit dat zoveel mensen hun uithouding willen verbeteren en daar uren en uren per week voor vrijmaken. Tegenwoordig staan er tienduizenden mensen aan een start van een marathon. Een generatie terug liepen alleen een paar excentriekelingen die afstand. Het werd beschouwd als gekkenwerk. Vanwaar komt dat streven naar uithouding in onze samenleving?
Mensen die uithouding nastreven, marathonlopers maar evengoed mensen die regelmatig joggen, bevestigen dat het spiritualiserend werkt. Dat heeft zeker te maken met de endorfine, een chemische stof die tijdens de fysieke inspanning in de hersenen vrijkomt. Een collega, die tot voor twee jaar vooral ‘sedentair’ leefde maar dan is beginnen lopen, vertelde me onlangs dat hij al zijn beste ideeën tijdens het joggen heeft. Regelmatig lopen werkt geestverruimend: men komt tot zichzelf, men krijgt andere inzichten, men gaat zich duidelijk beter voelen, men komt tot rust…
Enkele jaren geleden heb ik een dichtbundel over sportervaringen met als titel Hink-stap-sprongen uitgegeven.
Ik vond het verschrikkelijk dat mijn twee knieën kapot waren en ik niet meer kon lopen. Ik mis dat nu nog, elke dag. Op een bepaald moment ondervond ik dat iets poëtisch proberen neer te schrijven de best mogelijke vervanging was voor het lopen. Lopen staat dicht bij poëzie. Mensen die veel lopen hebben een poëtische ervaring. Ze zien heel veel kleuren, ze krijgen duidelijke beelden en ideeën. En dat is dan wellicht weer die endorfine. Alle mensen zeggen dat ze hun beste inspiratiemomenten hebben als ze lopen. Iemand die niet loopt, begrijpt dat niet.
Ik hoorde dat mijn gedicht ‘Honderduit’ ook al op internet staat. Iedereen denkt dat het over Kim Gevaert gaat. Zij denkt dat vermoedelijk zelf ook, want het gedicht werd eens voorgelezen bij een viering voor haar en ze heeft de bundel gekregen. Maar ik heb het geschreven voor ze begon te spurten.
Ik zeg je eerlijk dat ik vanmiddag twee uur naar de wereldkampioenschappen in Osaka heb zitten kijken. Ik ben gek op het kijken naar atletiek. Een klein individu in gevecht met zichzelf in een reusachtig stadion vol toeschouwers. En hij is alleen, ‘zuiver individu’ en concentreert zich op die éne sprong. Hij is daar acht jaar mee bezig geweest en dan lukt het of het lukt niet. Elke hoogspringer eindigt steeds met een mislukking. Hij stopt pas als hij er niet meer in slaagt nog hoger te geraken dan de vorige sprong. En hij weet dat, maar moet het toch opbrengen. Het zijn ook nutteloze bezigheden. Het weggooien van zo’n kogel: een totaal zinloze bezigheid maar toch fascineert dat, wereldwijd. En dat vind ik mooi.
Sport zit heel dicht bij kunst. Maar sport is lelijk gemaakt door de overdreven hang naar spektakel en overdrijving. Het dopingverhaal is natuurlijk het grootste. Haal dat eraf en dan is sport een zo mooie menselijke bezigheid die nauw aansluit bij kunst.
Een skiër die in de winter van een heel moeilijke helling afkomt, dat is toch kunst, niet?
Honderduit
hoe ze zich van haar trainingspak ontdoet
het ritme waarmee ze haar veters knoopt
hoe ze haar schouderbandjes aanhaalt
de stijl waarmee ze warmloopt
hoe ze de haren samenbindt
haar lange benen rekt
hoe ze in de startblokken glijdt
één voor één haar wervels strekt
hoe ze het hoofd buigt voor het schot
de vingers langs de startlijn spreidt
hoe ze haar heupen opricht
haar blik aan de eindmeet wijdt
hoe ze rechtveert in de start
en voluit ontspannen sprint
hoe haar tred de eindmeet voelt
haar borsten duwen tegen het lint
hoe ze na de honderd uitbolt
en dadelijk haar veters ontknoopt
en ze de handen in de heupen zet
en achteloos van me wegloopt
daar kan ik honderduit naar kijken
Lees ook het interview met Bart Vanreusel: Sport voor iedereen.
[ Foto: Photos.com ]
De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen
______________________________
'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,
is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'
[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]
Reageer hier op dit artikel |
Archief | |
04-2009 | Thema’s die me bezighouden |
01-2009 | Maandagmorgen in maatpak |
12-2008 | Een lotje uit de loterij |
11-2008 | Voorbij het onmogelijke |
10-2008 | Favoriete leraar - (pdf) |
09-2008 | Het hoofd koel |
06-2008 | Kunstschilder Eric Robin |
05-2008 | Muzikant en leraar - (muziek) |
04-2008 | Moederdag |
03-2008 | Solveig |
02-2008 | Mooi wonen |
01-2008 | Th(oma)s in As |
12-2007 | In het asielzoekerscentrum |
11-2007 | De kracht van kwetsbaarheid |
10-2007 | Honderduit |
09-2007 | Een gezegend schooljaar |
06-2007 | Een laatste brief |
05-2007 | De natuur: een waarde op zich |
04-2007 | Waarden communiceren |
01-2007 | Een stevig polleke |