![]() |
Nieuwe Stad Magazine Beatrijslaan 76 A B-3110 Rotselaar nieuwe.stad@scarlet.be www.nieuwestad.be |
Herman Wouters
Luc Bergé is klassiek topmuzikant en eerste hoorn bij het Parijse ensemble Orchestre des Champs-Elysées, geleid door Philippe Herreweghe. Als ik hem ontmoet, is hij net terug van een concertreeks in Parijs, in Amsterdam en in Brussel waar hij de 5de symfonie van Bruckner speelde.
H - Vertel wat over je emoties van de laatste tournee!
L - Eigenlijk is mijn beroep ongelooflijk. Naast de stress die we iedere keer opnieuw beleven, hebben we het gelukzalige van het musiceren en van de schoonheid. Tijdens de eerste repetitie spelen we een symfonie een eerste keer door en dan gaan we die samen met de dirigent ontdekken. Philippe Herreweghe is op dat vlak een genie. Hij heeft een uitvoering al maanden voorbereid en helpt ons om die muziek te verstaan. Het zijn zalige momenten: muziek die op de eerste repetitiedag gewoon mooi is, wordt de tweede dag buitengewoon diep en ontroert ons nog meer. Door met het orkest over de muziek te spreken en de partituur samen te spelen voel je de muziek nog beter aan en krijgt die een diepgang, waardoor je nog beter speelt. Dit zijn grootse momenten die het menselijke overstijgen. Dat heb ik bij de laatste uitvoering van Bruckner ervaren: de solo’s, de hobo en de strijkers die je hoort spelen... Ik was diep geraakt.
Philippe Herreweghe werkt veel met beelden. Hij vertelt verhalen over hoe de muziek moet klinken. Het gaat dan bijvoorbeeld over de natuurelementen: ‘Deze passage zou moeten klinken als de zee.’ Met die beelden bereikt hij een harmonisch geheel waardoor we elkaar in het orkest beter aanvoelen. Tijdens het repeteren voor een concertreeks voel je dat we elke dag dichter bij elkaar komen in de muziek.
H - Jullie bereiken dus een dieper contact via de muziek?
L - De derde hoorn Rafaël bijvoorbeeld doet de repetities en de concerten mee, maar als wij daarna met de anderen gaan eten, trekt hij zich terug. Hij is een echte eenzaat. Maar hij is een fijne kerel en wordt in het orkest erg gewaardeerd voor hoe hij speelt. Hoewel hij nog bijna nooit een woord tegen me heeft gezegd, zijn we de beste vrienden omdat we allebei enorm aanvoelen hoe we moeten spelen. We hebben een onwaarschijnlijke muziekdialoog en eenzelfde manier om de muziek te benaderen. De tonen van onze hoorns vloeien in elkaar.
Luc Bergé
H - Ben je weleens ontgoocheld?
L - Het gebeurt dat ik ontgoocheld ben omdat ik slecht heb gespeeld. We zijn ook maar mensen. Zo herinner ik me een gemakkelijke solo in een pianoconcerto van Schumann, die ik al honderden keren zonder problemen had gespeeld. Toen we die in een concertreeks voor het publiek vertolkten, kwam er plots niets uit mijn hoorn. Ik had een black-out. Herreweghe keek me verbaasd aan. Pas een minuut later kon ik me herpakken. Ik was kapot, voelde me doodtriestig en wilde met mijn beroep stoppen. Het werd dan pauze. Philippe kwam naar mij en vroeg me of hij misschien slecht teken had gegeven. Hij nam het met andere woorden op zich. Maar ik wist dat ik volledig in fout was: er kwam niets uit mijn hoorn. Omdat ik na de pauze nog een belangrijke partij moest spelen, was ik in paniek. De andere muzikanten kwamen rond me staan en trokken me er bovenop. Dan is het erop of eronder. Dan moet je op het podium komen en er totaal invliegen. De paniek en de stress zouden nog veel groter worden als het dan niet zou lukken. Gelukkig heb ik dat nog niet meegemaakt. Het was dus maar een moment en het ging voorbij.
‘Het lijkt erop dat er, als mensen zo
samen zijn, iets speciaals gebeurt.’
H - Wat doe je met de trots?
L - Vorige week heb ik in de drie optredens erg goed gespeeld en natuurlijk ben ik dan fier. Muzikanten krijgen direct appreciatie van de mensen die komen luisteren. Ze krijgen dadelijk applaus en dat doet deugd. Voor mij is het echter steeds een kortstondige vreugde. De volgende morgen sta ik op met de gedachte dat ik niets kan, moet ik weer evenveel werken en heb ik weer twijfels of ik de dag daarop even goed zal kunnen spelen. Dat is mijn manier van zijn.
Eigenlijk heb ik - na een optreden, in mijn hotelkamer - veel meer een gevoel van dankbaarheid omdat ik goed gespeeld heb en omdat we de mensen ontroerd hebben. Het leukste vind ik als iemand me komt zeggen dat hij ontroerd was en niet dat ik fantastisch heb gespeeld.
Die ontroering en de dankbaarheid daarvoor vind ik eigenlijk het mooiste aan mijn beroep. Het is mensoverstijgend. Hoe is dat mogelijk dat we zo mooi hebben gespeeld? Hoe is het ons gelukt om die harmonie in het orkest te brengen? Het lijkt erop dat er, als mensen zo samen zijn, iets speciaals gebeurt. Wij muzikanten zitten samen met een ideaal: we willen mooie muziek maken. Als je dat met de juiste ingesteldheid doet dan wordt het pas mooi. Daarom is samenspelen veel leuker dan alleen spelen. Alleen lukt dat niet. Ik ben daar dankbaar voor. Moest ik gelovig zijn, zou ik zeggen dat we daar iets van het goddelijke ervaren.
H - Voel je je ook verbonden met het publiek?
L - Wat opvalt is dat je onmiddellijk voelt of de zaal mee is. Dat voel je aan de stilte. In de adempauzes voel je of de zaal positief ingesteld is en weet je dat het goed zit. Het heeft te maken met de manier waarop het publiek daar is. Soms hebben we andere concerten waar je bijvoorbeeld voelt dat de mensen daar alleen maar zitten om daarna lekker te gaan eten of drinken. Dan is die spirit er niet en mag je het vergeten.
‘Het is vrij uniek om alleen, zonder
begeleiding, hoorn te durven spelen.’
H - De hoorn is het instrument van de melancholie en van de weemoed. Is dat ook jouw gevoel?
L - Vaak kunnen we onze gevoelens niet uiten en een heleboel dingen in het leven zijn niet te verstaan. Als ik mijn hoorn neem, dan kan ik wenen van vreugde of verdriet, om dingen die ik meemaak, dingen die ik niet begrijp. Dat loutert me. Iedere mens zou zoiets moeten hebben om de dingen waar hij geen weg mee weet eruit te kunnen spelen. Dat is een vorm van heling waardoor hij misschien verder geraakt.
H - Wat zijn je toekomstplannen en de belangrijke dingen die nog gaan komen?
L - Ik ben de laatste hand aan het leggen aan een cd rondom mezelf. Ik heb er altijd van gedroomd om dat tegen mijn vijftigste te doen. Dat is een beetje narcistisch. Ik wil er de werken op spelen die ik op mijn eigen manier breng en die geen herhaling zijn van wat andere hoornisten al deden. Mijn leven is een verhaal van iemand die op verschillende hoorns uit verschillende tijden speelt en ik heb dat ook in die cd kunnen bundelen. Dat is vrij origineel: op één cd hoorns uit de 17de, 18de, 19de en 20ste eeuw. Nu mag ik doodvallen of mijn lippen mogen kapot springen. Dit is mijn aanwezigheid in die dertig jaar geweest, dit is wat ik wil nalaten.
De cd eindigt met een solowerk dat ik gemaakt heb voor Laura, een meisje uit de familie dat enkele jaren geleden is verongelukt. Het is vrij uniek om alleen, zonder begeleiding, hoorn te durven spelen. Dat gebeurt niet zoveel. Het was ook een raar moment toen ik in de opnamestudio aan de technici moest zeggen dat ik na Beethoven, Schumann en Schubert ook nog iets van mezelf wilde opnemen. Ik voelde me poedelnaakt.
Lees ook het artikel van Luc Bergé: Muzikant en leraar.
[ Foto's: Photos.com - Fam. Bergé ]
Vanaf juni 2008 vind je de cd in de winkels.
Contact: Luc Bergé.
De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen
______________________________
'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,
is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'
[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]
Reageer hier op dit artikel |
Archief | |
04-2009 | Zie me graag |
10-2008 | Enkele overtuigingen van F. Vandenbroucke - (pdf) |
09-2008 | Vakantie |
06-2008 | Zie hen graag |
05-2008 | Ons-beschikkingsrecht |
04-2008 | Emoties als muzikant - (muziek) |
03-2008 | De dokter zei: U hebt de ziekte van Parkinson |
02-2008 | Kick van wereldwijde verbondenheid |
01-2008 | Winter van Antwerpen |
12-2007 | Hé, wat gebeurt daar |
11-2007 | Een boot die niet zinkt |
10-2007 | Respiro |
09-2007 | Weten hoe het kan zijn |
05-2007 | Oogarts in het vizier |
04-2007 | Kleur je stad - (pdf) |
12-2006 | Strips barstensvol vrede |