![]() |
Nieuwe Stad Magazine Beatrijslaan 76 A B-3110 Rotselaar nieuwe.stad@scarlet.be www.nieuwestad.be |
Toos Lagas
De tweede zondag van de maand mei vieren we moederdag. Aan de vorige moederdag bewaar ik een bijzondere herinnering.
Voor een moeder van vijf kinderen houdt zo’n dag toch nog altijd iets in van verwachting. Maar die keer bleef alles stil. Mijn echtgenoot was naar een congres in Duitsland en de kinderen waren bezig met hun eigen gezin of met andere zaken. Het huis was leeg. Ik kon het allemaal goed begrijpen en zette me er zonder veel problemen overheen.
Toos Lagas
Ik pakte mijn fiets en reed de wijk uit op weg naar de zondagsmis van tien uur. Ik was een beetje vroeg en de kerk was nog halfleeg. Na een praatje met de koster zocht ik een plaatsje. Langzaam druppelden de mensen binnen, vaders en moeders, hier en daar een kleinkind, mensen die je daar normaal niet vaak zag. In de rij stoeltjes achter me kwam een hele familie zitten, opa, oma, kinderen, kleinkinderen. Ik kende ze niet.
Een van de kleinkinderen, een meisje van een jaar of tien, zat precies achter me en schopte voortdurend tegen mijn stoel, wat behoorlijk hinderlijk was. Ik keek even wat bedenkelijk achterom, maar realiseerde me toen dat dit kind misschien nooit naar de kerk kwam. Als herinnering aan dit kerkbezoek zou ze het beeld kunnen meenemen van een boze mevrouw die telkens achterom keek en van wie ze stil moest zitten. Ik besloot mezelf er overheen te zetten en het hinderlijke gerommel aan mijn stoel te accepteren. Samenkomen met anderen voor de eucharistieviering moest toch een bijeenkomst in liefde zijn. En lastige mensen verdragen is ook een werk van barmhartigheid. Tot mijn eigen verwondering zakte mijn aanvankelijke geïrriteerdheid al snel weg en de onrust achter me viel toch best mee, ook al ging het door…
‘Een meisje van een jaar of
tien zat precies achter me en
schopte voortdurend tegen mijn stoel.’
Bij de communie zag ik dat er van die familie niemand naar voren kwam. Toen ik terugliep naar mijn plaats kon ik mijn hyperactieve achterbuurvrouwtje in het gezicht kijken. En ik voelde in mijn hart ineens een speciale liefde voor dat meisje en een grote vreugde. Ook al wist ze het zelf niet, ik had met haar toch een relatie opgebouwd. Door met liefde ruimte te maken voor een kind dat mijn rust en aandacht telkens weer had verstoord, was er, zonder dat ze het besefte, een soort van verbondenheid ontstaan tussen haar en mij. En ik voelde me op dat moment moeder, niet alleen van mijn eigen kinderen, maar ook van haar.
[ Foto: Bart Wynant ]
De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen
______________________________
'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,
is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'
[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]
Reageer hier op dit artikel |
Archief | |
04-2009 | Thema’s die me bezighouden |
01-2009 | Maandagmorgen in maatpak |
12-2008 | Een lotje uit de loterij |
11-2008 | Voorbij het onmogelijke |
10-2008 | Favoriete leraar - (pdf) |
09-2008 | Het hoofd koel |
06-2008 | Kunstschilder Eric Robin |
05-2008 | Muzikant en leraar - (muziek) |
04-2008 | Moederdag |
03-2008 | Solveig |
02-2008 | Mooi wonen |
01-2008 | Th(oma)s in As |
12-2007 | In het asielzoekerscentrum |
11-2007 | De kracht van kwetsbaarheid |
10-2007 | Honderduit |
09-2007 | Een gezegend schooljaar |
06-2007 | Een laatste brief |
05-2007 | De natuur: een waarde op zich |
04-2007 | Waarden communiceren |
01-2007 | Een stevig polleke |