![]() |
Nieuwe Stad Magazine Beatrijslaan 76 A B-3110 Rotselaar nieuwe.stad@scarlet.be www.nieuwestad.be |
Herman Wouters
We blazen even uit op een bank na het bezoek aan de Carlsberg Glyptotek, een bekend museum in Kopenhagen waar een schitterende verzameling Franse impressionisten hangt. Mijn vrouw en ik zijn in Kopenhagen. Op de straatrand komen jongeren voorbij in knaloranje voetbalshirt. De voorbije dagen hebben we in de stad ook al zulke groepjes jong volk gezien. Ze leken uit verschillende landen te komen.
Ik roep met een gemaakt Hollands accent: ‘Hei, Neiderland! Hebben jullie gewonnen?’ Een van de jongens komt naar ons toe en zet zich op onze bank: ‘Het was 10-10 en dan hebben we met de penalty’s verloren, stom joh!’ Hij kijkt ons zijdelings aan. ‘Wat gebeurt er juist: is er hier een tornooi of zo? Wij zijn van België.’ - ‘Ik heet Johnny, aangenaam. Ik ben van Eindhoven. We doen met de Nederlandse ploeg mee aan de Homeless Worldcup straatvoetbal. We hebben net tegen Zambia gespeeld en we hadden moeten winnen.’ - ‘Homeless, wat is dat precies?’ Johnny krast met een steentje op de betonnen tegel voor zijn voet vooraleer hij antwoordt. ‘Ik heb van mijn 16de op de straat geleefd, joh. Ik was alleen met mijn vader en ging niet graag naar school. Terwijl mijn vader werkte, bleef ik gewoon thuis en trok ik de straat op. Ik heb erge dingen gedaan, joh. Mijn moeder is er op mijn vijfde vandoor gegaan met een Irakees. Ze liet ons gewoon stikken. Dan is het toch normaal zeker dat mijn vader het niet meer op vreemdelingen heeft. Nu ben ik in begeleid wonen en zo ben ik bij het straatvoetbal geraakt. Dit jaar kon onze ploeg meedoen aan de wereldbeker. Hier zijn ploegen uit achtenveertig landen van heel de wereld. Allemaal jongeren die op straat leven en mensen die geen dak boven hun hoofd hebben. Met mij gaat het ondertussen veel beter. Ik werk halftijds. Maar we hadden daarnet moeten winnen, joh, verdorie die penalty’s!’
In de vooravond trek ik naar de Radhuspladsen naast het gemeentehuis waar er tribunes rond twee voetbalpleintjes opgetrokken zijn. Mijn oog valt op de informatiestand. Joyce, een vrijwilligster uit Ierland, staat me te woord. Haar bedrijf is medesponsor van dit wereldkampioenschap en zocht onder haar werknemers kandidaten om aan de organisatie mee te doen. Ze was bij de gelukkigen. Ze verduidelijkt: ‘De wereldbeker voor daklozen is een uniek project van sociale inclusie en heeft echt de bedoeling om levens te veranderen. Met straatvoetbal wereldwijd wil men bij de spelers vooral een sociale impact hebben. Het gaat om mensen die uit de boot vallen: daklozen en armen. Er wordt jaarlijks een worldcup op topniveau georganiseerd. Daar gaan in de verschillende landen competities van straatvoetbal aan vooraf zodat er veel mensen bij betrokken zijn. Het tornooi in Kopenhagen is het vijfde in de reeks en volgend jaar gaat de beker door in Melbourne.’
De idee van een wereldbeker voor
daklozen ontstond in 2001 in Zuid-Afrika.
De idee van een wereldbeker voor daklozen ontstond in 2001 in Zuid-Afrika. Op het einde van een internationale conferentie over straatkranten zochten Harald Schmied, uitgever van een krant in Australië en Mel Young, medestichter van de daklozenkrant ‘Big Issue Scotland’ naar een internatonale taal voor de daklozen over heel de wereld. Het werd voetbal. Anderhalf jaar later werd er in Australië een eerste wereldcup met achttien landen gehouden. Omwille van het overgrote succes besliste men om verder te doen. In Edingburgh in 2005 waren er zevenentwintig deelnemende landen. Tijdens de voorbereiding van deze cup in Kopenhagen hebben meer dan 25.000 spelers meegedaan aan de voorselecties.
Er is onlangs research gedaan naar de impact van zo’n wereldbeker. Uit de resultaten bleek dat 94% van de deelnemers terug naar huis ging met een nieuwe motivatie in hun leven. 77% van hen rapporteerde dat deze gebeurtenis hun leven voorgoed had veranderd. Ze hadden terug het gevoel ‘erbij te horen’; het werken in een team - wat een hele uitdaging was - werkte heilzaam; ze waren terug bezig met hun fysieke conditie en hadden een vernieuwde zelfwaardering. Niet minder belangrijk was de ervaring van veel plezier.
De organisatie wordt
gesteund door de UEFA.
Het straatvoetbal van deze wereldbeker wordt met een team van vier spelers gespeeld: drie veldspelers en één keeper. Er zijn ook vier vervangers. Een match duurt twee maal 7 minuten. De deelnemers moeten ten minste 16 jaar zijn, dakloos of voor hun inkomen afhankelijk zijn van de verkoop van kranten op straat. Ook asielzoekers en personen die opgenomen zijn in afkickcentra voor drugs of alcohol mogen deelnemen. De organisatie wordt gesteund door de UEFA en door verschillende voetbalteams van wereldklasse zoals Manchester United en Real Madrid.
Ik bekijk de match Afghanistan-Zambia en geniet van hun spel. Een zwarte jongen in groene voetbaluitrusting passeert me. Ik vraag hem vanwaar hij komt. Hij heet Claude en is van Burundi: ‘Ik leef in Bujumbura maar ben in Gitega geboren. In 2000 is mijn familie overvallen door een gewapende bende. Mijn vader en twee zussen werden gedood en ik was de enige van de familie die kon ontsnappen. Ik was toen 9 jaar en ging bij mijn tante in Bujumbura wonen. Maar haar man sloeg me geregeld zodat ik, in 2002, besloot om op de straat te gaan leven. Dat doe ik nu nog. Om aan geld te geraken voor eten draag ik de tassen van voorbijgangers en pas ik op auto’s aan de markt. ’s Avonds speel ik voetbal met enkele vrienden en dan vergeet ik mijn moeilijke levensomstandigheden. Ik hoop dat we deze wereldbeker winnen. Ik wil veel doelpunten maken en bekend worden. Misschien word ik wel een professional en kan ik geld verdienen, een auto kopen en trouwen. Maar ik wil vooral een voorbeeld zijn voor andere straatkinderen.’
Schotland werd wereldkampioen.
Spijtig voor Claude werd Schotland de nieuwe wereldkampioen. In de finale versloeg het Polen met 9-3. Na de match verklaarde de kapitein van de verliezende ploeg, Rafal Rozonski, in een interview: ‘Een van mijn sterkste dromen is uitgekomen: mijn land vertegenwoordigen in deze finale. Dakloos zijn is hard, maar door te voetballen kan je dat vergeten en voel je jezelf vrij.’
Homeless Worldcup Foundation
51 Timberbush
Edingburgh EH6 6QH
United Kingdom
Tel. +44 (0)131.561 17 96
E-mail: info@homelessworldcup.org
[ Foto's: Homeless Worldcup ]
De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Rotselaar
______________________________
'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,
is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'
[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]
Reageer hier op dit artikel |
Archief | |
06-2008 | Zin in een ijsje |
02-2008 | Gek op dieren |
01-2008 | Doe wat je zegt |
12-2007 | Straatkinderen maken theater |
11-2007 | Het verhaal van Bong |
10-2007 | Wereldbeker voor daklozen |
09-2007 | Loppiano |