![]() |
Nieuwe Stad Magazine Beatrijslaan 76 A B-3110 Rotselaar nieuwe.stad@scarlet.be www.nieuwestad.be |
Annemarie Rosenveld
Door een interne wissel werk ik een tijdje buiten de klas. Het geeft me de mogelijkheid om met veel verschillende kinderen en situaties om te gaan. Het wil ook zeggen dat een schooldag meer dan anders verrassende wendingen krijgt.
We zaten op ons gemak koffie te drinken toen een collega van de kleuterafdeling met Dylan aan haar hand in de deuropening verscheen. Dat het jongetje niet vrijwillig was meegegaan, was te zien. Hij hing meer aan zijn juf dan dat hij stond. ‘Het gaat niet meer met hem, hij gooit met blokken’, zuchtte zij. ‘De andere kinderen zijn bang van hem.’ Dat ze aan haar limiet was, was duidelijk.
De directrice keek me aan en vroeg: ‘Kun jij hem even nemen? Ik heb net een bespreking.’ Ik knikte, draaide me naar Dylan en nam hem over van de juf. Ik trok hem op mijn schoot en had meteen een klap tegen mijn hoofd te pakken. Heel rustig nam ik hem in een houtgreep en begon ik zijn aandacht af te leiden. Ondertussen stonden mijn collega’s op want de bel had alweer geklonken.
Daar zat ik in de lege lerarenkamer met een nog steeds kronkelende Dylan op mijn schoot. ‘Ik wil naar huis’, gilde hij constant. Maar ik zei niets en bleef hem rustig vasthouden, een half uur lang. Heel langzaam kalmeerde hij.
‘Mag ik alleen zitten?’ - ‘Als je naast me blijft zitten.’ - ‘Mag ik dan een verhaaltje vertellen en ga je ook naar me luisteren?’ Ik liet hem naast me zitten.
Even later ging het kereltje op in zijn verhaal. Ik luisterde, al het andere werk moest maar wachten. Er kwam zelfs een oneindige rust over me alsof dit het enige was dat ik te doen had: met dit kind zijn. Na een tijdje vroeg ik hem wat hij wilde. Hij keek me verbaasd aan, en toen heel overtuigend: ‘Spelen met jou.’
We stonden op en liepen hand in hand naar de gang. Daar zagen we Dylans juf met de directrice. Ik voelde hoe hij achter me wilde wegkruipen. ‘We gaan samen even spelen’, zei ik met een knipoog naar mijn collega’s.
Vanaf die dag heb ik nog heel wat gespeeld met Dylan. Ik word herhaaldelijk geroepen als het niet meer gaat. En elke keer voel ik die rust weer over me komen. Alles staat dan stil en niets is meer belangrijk, behalve spelen met hem.
[ Foto: Photos.com ]
Om de privacy van de hoofdrolspelertjes in deze rubriek nog beter te beschermen schrijft de auteur onder een pseudoniem.
De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen
______________________________
'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,
is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'
[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]
Reageer hier op dit artikel |
Archief | |
06-2008 | Anneke |
05-2008 | Op het leeskussen |
01-2008 | Uit respect |
12-2007 | Kerstvrede |
11-2007 | Annemarie Rosenveld |
10-2007 | Rust |
09-2007 | Druivensuiker |
06-2007 | Mooi contact blijft |