Nieuwe Stad Magazine
Beatrijslaan 76 A
B-3110 Rotselaar
nieuwe.stad@scarlet.be
www.nieuwestad.be
 

 

 

Straatkinderen maken theater

 

Françoise Supeley en Herman Wouters

 

In de riolen van Boekarest en tussen de vuilnisbelten van Nairobi wonen kinderen op straat. Er zijn ook mensen die zich persoonlijk engageren om hen nieuwe hoop en opnieuw waardigheid te geven. Twee verhalen.

In 1992 hield de twintigjarige Fransman en clown Miloud Oukili op doorreis naar Moskou even halt in Boekarest, hoofdstad van Roemenië. In het Noord-station wemelde het van de kinderen die de vuilnisbakken door elkaar haalden op zoek naar eetbare resten. In de metrostations volgden ze de reizigers om hen wat geld af te pingelen. Ook Miloud werd aangesproken. Hij wist niet goed hoe hij moest reageren. Plots kreeg hij het idee om zijn rode clownsneus uit zijn koffer te halen en een glimlach op zijn gezicht te toveren. Daarna begon hij met allerlei voorwerpen te jongleren. De straatkinderen kwamen onmiddellijk rond hem staan, keken vol bewondering en amuseerden zich. Toen hij een goochelstok bovenhaalde en een paar komische trucs deed, werd er luidkeels gelachen. Hij dacht bij zichzelf: ‘Hoe lang zou het geleden zijn dat deze kinderen zich nog zo hebben vermaakt?’ ‘s Avonds is hij met hen mee gaan slapen in de riolen. Want daar wonen de straatkinderen van Boekarest omdat het er warmer is.

Vanaf die dag deelde Miloud Oukili het straatleven met deze kinderen. Hij at met hen het karige eten, bijeen gescharreld uit de vuilnisbakken. Zeer snel kwamen ze met steeds meer naar zijn kunsten kijken. ‘Ik heb wel eens gedacht dat ze mijn materiaal zouden stelen, maar ze hebben me steeds geholpen om alles weer in de tas te doen.’ Hij leerde van binnenuit begrijpen wat de kinderen meemaakten. Maar hij voegde er ook iets aan toe. Stap voor stap leerde hij hen zijn vaardigheden aan en de kinderen ontdekten dat een optreden meer opbracht dan stelen, en dat elkaar helpen en samenwerken meer plezier gaf dan vechten. Ze kregen de smaak om anderen aan het lachen te brengen te pakken en de schichtigheid verdween uit hun ogen. Ze werden bewust van hun eigen waardigheid. Want de volwassenen die hen voordien wegjoegen, applaudisseerden nu voor hen. Ze waren ineens weer mens onder de mensen

Oukili zag dat hij met zijn talenten de straatkinderen terug een toekomst kon geven en hij startte een discreet circusinitiatief op als vrijwilliger bij Terre des Hommes. Na zes maanden keerde hij naar Frankrijk terug om sponsors te vinden voor een geheel eigen programma. En dat lukte: een jaar lang studeerde hij met een zestigtal straatkinderen een eerste groot spektakel in, waarmee hij rondtrok in Roemenië. Ze oogsten veel bijval. Een aantal sociaal-culturele werkers waren bijzonder geboeid en wilden hun schouders mee onder het project zetten. De erkenning, het applaus, de fierheid om het resultaat wekten bij de jongeren het verlangen op om het straatleven achter zich te laten. En na dit eerste succes keerde Miloud terug naar Frankrijk om de nodige middelen te zoeken voor niets minder dan een circusschool.

Tien jaar later bestaat ‘De Parade’ van Oukili uit zevenentwintig vaste Roemeense medewerkers en vijf buitenlandse vrijwilligers. De groep nam deel aan het carnaval van Venetië en trok op tournee doorheen Frankrijk. Zomaar even zevenhonderd kinderen zijn betrokken bij het project. Ze hebben allemaal in de riolen geleefd en sommigen wonen daar nog steeds. Een tiental van hen zijn professionele artiesten geworden, nog anderen hebben een doorsnee beroep aangeleerd. Er zijn ook drie opvanghuizen gekomen waar in elk een dertigtal kinderen kunnen komen eten, slapen, verzorging krijgen… en een beetje thuis kunnen zijn. Een aantal van de eerste straatjongeren helpt mee in de organisatie van die huizen. Emiel, één van hen - een voormalige ‘rat’ - is vandaag 21 jaar en rijdt elke avond rond met zijn bestelwagen, gevuld met broden en met een stel soepketels. Aan de metrostations fluit hij hard op zijn vingers en dan komen er kinderen uit de riolen om zich tegoed te doen aan wat hij heeft meegebracht. Terwijl ze eten, ontsmet en verzorgt Emiel hun wonden en luistert naar hun verhalen of noden. Een meisje fluistert hem toe: ‘Van eergisteren heb ik een baby en ik heb geen melk genoeg, wat moet ik doen?’



2005, Nairobi.
De Italiaanse regisseur Marco Baliani knutselde samen met enkele medewerkers een theatergroep ineen en zette met twintig straatkinderen het spektakel ‘De zwarte Pinocchio’ op. Ze trokken twee en een half jaar door Afrika en Europa om het resultaat van hun inspanningen te laten zien. Tussen de regels vertelt ‘De zwarte Pinocchio’ het verhaal van de gedaantewisseling die de jonge acteurs zelf ondergingen: ze werden net als Pinocchio terug échte kinderen en jongeren met een doel.

Marco Baliani vertelt: ‘Ze hebben mij evenveel geleerd als ik hen. Het theater bracht ons samen ondanks onze verschillende taal, onze andere huidskleur en onze andere levensomstandigheden. Niet dat het steeds een gemakkelijk avontuur is geweest, maar de omwenteling die hierdoor in hun leven kwam, ging heel ver.’ - ‘Je moet deze kinderen weten te boeien om ze letterlijk weg te lokken van de straat. En je moet daarvoor je handen vuilmaken en worden als een van hen. Beetje bij beetje laten ze je delen in wat hen bezighoudt.’ - ‘Het applaus van het publiek en de aanmoediging van vrienden zijn injecties van vertrouwen waardoor deze kinderen hun situatie weer in handen nemen.’



De straatkinderen ontdekten hoe het theater de aanloop was naar een andere toekomst. Baliani verduidelijkt: ‘Om toneel te spelen, een masker op te zetten, moet je eerst zelf iemand zijn. Je kunt niet een ander vertolken, als je niet eerst je eigen identiteit bezit. Dit is een erg belangrijk inzicht voor ieder mens maar voor een straatkind is het van levensbelang. Iemand zijn staat voor hen gelijk met overleven.’
Aan Dexter, een van de twintig spelers van ‘De zwarte Pinocchio’, geven we het laatste woord. ‘Vroeger deed ik eigenlijk niets wat je goed kon noemen. Nu heb ik een doel voor ogen. Dit heeft mij en ook de andere jongeren van de groep gered. Voor ons is er nu terug hoop.’

 

[ Foto's: Città nuova ]

 

 

De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Rotselaar

______________________________

 

'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,

is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'


[ lees het artikel 'Loppiano' hier ]

 

Ik zie dat jullie allemaal straatkinderen steunen. Daarom mijn vraag.

Twee jaar geleden deed mijn zoon zijn stage in Congo, waar hij meehielp een ziekenhuis te automatiseren. Wij zijn hem toen een weekje nagereisd. Sindsdien verzamel ik goederen die ik dan door Wereldmissiehulp laat opsturen. Dat varieert van lakens, sportkledij, schoenen, pc's, video's, tv's,... Nu hoorde ik recent op de radio dat NIVEA een AWARD uitreikt ter waarde van € 3.000 aan een 'mooie dame'. Graag had ik een Wevelgemse dame die als vrijwilligster werkt bij straatkinderen in Lubumbashi in de bloemetjes gezet via deze NIVEA AWARD. Ik heb mezelf genomineerd, maar de prijs die aan de wedstrijd verbonden is, gaat integraal naar deze 'Maman Annie' die we willen verrassen.

Prijs van de NIVEA AWARD:
Een jaar lang onderhoudsproducten voor de ziekenboeg in Lubumbashi ter waarde van € 3.000. Maar daarvoor heb ik stemmen nodig, héél veel stemmen.

Sabien Seynhaeve


'Mooi zijn is inspireren'

N I V E A   A W A R D   -   1 5   D E C E M B E R   2 0 0 8

Voor vrouwen ‘mooi van hart’
Steun de vrouw wiens project je gerealiseerd wil zien
en schenk haar de NIVEA AWARD ter waarde van € 3.000!


Onze stem gaat naar Sabien Seynhaeve. Stem je mee?

Stap 1: Klik hier.
Stap 2: Klik daar op ‘ONTDEK DE KANDIDATEN EN STEM!’.
Stap 3: In het venster dat verschijnt, in de rechter bovenhoek het woord ‘eerbetoon’ invullen en daarna klikken op ‘ZOEK!’.
Stap 4: (fotootje straatkinderen) Breng je stem uit door te klikken op ‘STEM!’.

Nieuwe Stad Magazine


Reageer hier op dit artikel

Naam :
E-mail :
Tekst :



Archief

06-2008Zin in een ijsje
02-2008Gek op dieren
01-2008Doe wat je zegt
12-2007Straatkinderen maken theater
11-2007Het verhaal van Bong
10-2007Wereldbeker voor daklozen
09-2007Loppiano
© Nieuwe Stad - Beatrijslaan 76 A, B-3110 Rotselaar - nieuwe.stad@scarlet.be - www.nieuwestad.be
© 2014 browsbox - Nieuwe Stad