![]() |
Nieuwe Stad Magazine Beatrijslaan 76 A B-3110 Rotselaar nieuwe.stad@scarlet.be www.nieuwestad.be |
Françoise Supeley
'“Heb je brood meegebracht?”, roept Lies me toe als ze nog maar net mijn neus in de deuropening ziet. Ik voel me ineens een beetje triest. Waarom geen hartelijk woord om me te verwelkomen? Ons gezin is toch meer dan een geoliede machine die alles netjes aflevert?'
'In de drukte van het spitsuur, van eten klaarmaken, opruimen en nóg een of andere huishoudelijke taak… vergeet ik het gebeurde. Later op de avond kan ik Lies zonder verwijt vertellen dat ik me soms een functionaris voel die enkel moet zorgen voor een degelijke invulling van de opdrachten. Maar ik wil me losmaken van mijn eigen ongenoegen en vraag in alle eerlijkheid of dat bij haar ook zo is. “Ja, meer dan eens”, geeft ze grif toe. “Misschien kunnen we er een punt van maken om daar iets aan te doen. Heb je geen voorstel?”'
'Ik voel me opgelucht en blij dat ik dit keer niet blijf steken in mijn eigen pijn en zo de positieve kant van dit voorval kan benutten om samen vooruit te gaan.' - Hugo
In het boek 'Getrouwd en gelukkig' geven Juan Andrés Yzaguirre en Claire Frazier aan: ‘Ongetwijfeld zie jij je partner graag. Maar voelt die zich van zijn kant door jou bemind op de manier zoals hij dat graag heeft?’ Het is een kapitale vraag die we ons vaak vergeten te stellen.
‘Wanneer we met koppels spreken, vragen we geregeld naar hun percentage inlevingskracht. We denken dan terug aan een sterk antwoord dat we ooit eens kregen van een echtgenoot, toen Claire hem vroeg: "Vertel me eens waarmee jij je vrouw echt gelukkig kunt maken?" Geprikkeld antwoordde hij: "Daarvoor betaal ik juist deze sessie. Zeg jij het me liever, want na al die jaren weet ik het nog altijd niet!"'
‘Het geluk is niet de afwezigheid
van iets negatiefs maar wel de
aanwezigheid van iets positiefs.’
Het is duidelijk dat het niet nodig is een therapeut te betalen om te ontdekken wat je partner gelukkig maakt. Vaak moet je wel van strategie veranderen: minder bekommerd zijn om jezelf en meer aandacht hebben voor de ander. Misschien denk je dat als je partner niet boos, bezorgd of neerslachtig is, dat hij dan gelukkig is. De ervaring leert dat dit niet zo is. Het geluk is niet de afwezigheid van iets negatiefs maar wel de aanwezigheid van iets positiefs.
Je kunt je partner helpen gelukkiger te worden door hem op een positieve manier te laten ervaren dat je openstaat voor wat hij meemaakt, dat je zijn zorgen wil delen en die samen met hem wil dragen. Dat vraagt een liefde die zich weet één te maken, die zich weet in te leven in de ander zodat die wordt aangevoeld van binnenuit. Pas dan kun je het ‘duister’ bij de ander mee helpen omvormen in ‘licht’, en dat is wederzijds. Dat is een onmisbare ervaring in elke goede relatie.
Ik lig moe weggezakt in de zetel als Joren zijn tekening komt tonen. Zijn abstracte kunst kan me op dit moment niet bekoren en ik vraag hem: ‘Wat moet dat voorstellen? Het lijken wel gewoon wat vegen verf.’ De toon van mijn opmerking is niet bepaald vleiend. ‘Maar papa toch!’, zegt Joren enkel, en hij draait zich om. Ik zie de teleurstelling op zijn gezichtje en heb meteen spijt. Ik kan hem nog net bij de arm nemen en trek hem zachtjes op schoot. ‘Vertel het eens jongen, papa kent niet veel van schilderijen.’ Hij laat zich vermurwen en even later herken ook ik de vliegende draak met vele armen, die op weg is om de prins te verslinden… die in het meesterwerk verborgen zit. Gelukkig gaf mijn zoon me de kans me te herpakken en mochten we samen van dit heerlijke momentje van verzoening genieten. De zonkant van elke kleine of grote ruzie!
Het is een kunst om wie je elke dag ontmoet telkens opnieuw in je hart te sluiten. Het kan dat je met de jaren zo sterk aan de aanwezigheid van je gezin gewend bent geraakt, dat je niet zoveel belang meer hecht aan wat ze zeggen en doen. En dan heb je geen aandacht meer voor de gevoelens en verlangens die schuilen achter hun woorden. Of je verdraagt gewoon de manier waarop ze zich gedragen, zonder nog de inspanning te doen om tot echte ontmoetingen te komen.
Toch kan een klein gebaar zoveel begrip en invoelen tonen, en nieuw licht brengen!
‘Gelukkig gaf mijn zoon me de
kans me te herpakken en mochten
we samen van dit momentje van
verzoening genieten.’
Veerle en ik zijn dit jaar opnieuw zonder de kinderen op vakantie gegaan. We hebben enkele dagen gefietst in Engeland. Veerle scrabbelt heel graag. Ik helemaal niet. Maar een idee, een inspiratie voor ons verlof was ‘om meer bezig te zijn met het plezier van de ander dan met dat van onszelf’, en er dus op de eerste plaats voor te zorgen dat de ander een prettige vakantie had. Ik stak daarom de reisscrabble in de fietszakken en nam me voor om elke avond een spelletje te doen. In het begin kostte me dat veel moeite, maar daarna niet meer. Wonder boven wonder begon ik van dit dagelijks terugkerend ritueel zelfs te genieten. Zalig was bovendien dat ik bijna iedere keer won…
Jean Monbourquette, psychotherapeut uit Canada en vooral bekend om zijn werken rond vergeving, zegt dat het goed is om bij moeilijkheden in een relatie waarbij je je ergert aan de stijl of aan het karakter van de ander, bij jezelf na te gaan waarom dat zo is én te zoeken naar de positieve kant van die ergernis gevende eigenschap. Als je het bijvoorbeeld moeilijk hebt met iemand die zichzelf en wat hij presteert telkens op de voorgrond plaatst, ontdek dan misschien dat je zelf moeite hebt om onbevangen voor je mening uit te komen, en dat het best oké is om de goede dingen die je doet wat meer in het zonnetje te (laten) zetten. Het kan jezelf bemoedigen of voor anderen stimulerend zijn.
Soms merk je dan tot je verbazing dat de ‘ondeugd’ van de ander jou juist fijngevoeliger maakt in de liefde.
Op een wintermorgen kom ik vijf minuten te laat in de kerk, zoals nog een aantal mensen. Mijn knie doet pijn en het weliswaar korte traject van thuis tot aan de kerk heeft het me meer tijd gevraagd dan gewoonlijk. Op het einde van de dienst, na een aantal mededelingen, vraagt de priester onomwonden aan iedereen om op tijd te zijn in de mis en op die manier God op een waardige en respectvolle manier te ontmoeten. Met een ironisch lachje voegt hij er aan toe dat hijzelf om half zes uit de veren was om de verwarming op te zetten.
Het is niet de eerste keer dat hij op die manier een mening ventileert. Ik voel me beledigd en ben boos. ‘Zo, daar is hij weer! De pastoor die zijn rekeningen in het openbaar presenteert. Hij weet niet eens waarom ik te laat ben. En dan gaat hij daar bovenop zijn eigen verdienste nog eens benadrukken!’
Ik kijk tersluiks om me heen en zie dat de mensen hun zondagse milde glimlach niet verliezen. Zij voelen zich blijkbaar niet geviseerd door de opmerking van de pastoor. Ik probeer mijn eigen scherpe oordeel te herzien. Het is waar dat ik misschien vroeger had kunnen vertrekken, en inderdaad, in een goed verwarmde ruimte de mis bijwonen is best aangenaam. Ik heb er al de hele winter van genoten zonder een moment te denken aan degene die zorgt voor dit onthaal.’
De rest van de dag heb ik geprobeerd om attent te zijn voor mijn huisgenoten. Ik bedacht dat dit mijn manier kon zijn om hen te bedanken voor de kleine gebaren van genegenheid waarmee ze me omringen en waarbij ik lang niet altijd stilsta…
‘De positieve eigenschappen van de
anderen waarmee je samenleeft niet
vergeten, is gewoon belangrijk.’
De positieve eigenschappen van de anderen waarmee je samenleeft niet vergeten, is gewoon belangrijk. Juan Yzaguirre raadt het volgende aan: ‘Hou geregeld even halt en overloop de kwaliteiten en goede kanten die je bewondert en respecteert in degenen waarmee je samenleeft. De waarde die iemand heeft voor jou wordt duidelijker als je je concentreert op zijn positieve karaktertrekken, in plaats van op de negatieve. Doe dit bijvoorbeeld iedere dag op weg van je werk naar huis, of telkens als je op het punt staat die persoon te ontmoeten. En wanneer je de anderen groet, laat dan voelen dat je blij bent dat je partner of je kinderen deel uitmaken van je leven. Kijk elkaar recht in de ogen en druk je blijheid uit met een gulle lach of met een ander blijk van genegenheid, zodat de ander zich van harte thuis voelt bij jou. Het is niet te geloven hoeveel zon dit brengt.’
Contact: Françoise Supeley
[ Foto's: Photos.com ]
De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen
______________________________
'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,
is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'
[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]
Reageer hier op dit artikel |
Archief | |
06-2008 | Jong geleerd |
05-2008 | Op de trappen van de rechtbank |
04-2008 | Zoek de zonkant |
03-2008 | Spijt |
02-2008 | Het virus van vriendschap |
01-2008 | Gekwetst |
12-2007 | Gezinspolitiek |
11-2007 | Zelfstandigheid en verbondenheid |
10-2007 | Eén en toch twee |
09-2007 | Ombuigen naar positieve groei |
06-2007 | Op reis naar elkaar |