![]() |
Nieuwe Stad Magazine Beatrijslaan 76 A B-3110 Rotselaar nieuwe.stad@scarlet.be www.nieuwestad.be |
Thomas Goyvaerts
1 september betekende opnieuw de start voor de middelbare scholen.
Net als Kerstmis en Pasen is ook het begin van het schooljaar een commercieel gebeuren, waarbij winkels worden volgestouwd met ringmappen, boekentassen, schrijfgerief, kortom, alles wat de moderne scholier nodig heeft om de schooljungle te overleven.
Niet alleen voor schoolgaande jeugd betekende 1 september een nieuwe start: ook de leerkrachten en het opvoedend personeel betraden opnieuw de speelplaats en de leslokalen. Uiteraard was het schooljaar voor hen al iets vroeger begonnen, met het voorbereiden van lessen, het opstellen van uurroosters en het onthaal van nieuwe leerkrachten. En tot die laatste groep behoorde ik dit jaar. Hoewel ik mijn lerarendiploma al langer heb, was het voor mij de eerste keer dat ik heb besloten een volledig schooljaar mee te draaien op één school. Het was dus niet volledig zonder zenuwen dat ik op 1 september mijn nieuwe school binnentrad. Ik was er tijdens de zomervakantie al enkele keren geweest, om afspraken te maken met collega’s en om de directeur te ontmoeten, maar het verschil was meteen duidelijk: nu liepen er leerlingen rond. Echte leerlingen, mensjes van vlees en bloed die klaargestoomd moesten worden voor de harde realiteit van het leven. Ik had op de personeelsvergadering bovendien gehoord dat ik hulpklastitularis werd, dus zou ik ook op sociaal en relationeel niveau de leerlingen mee begeleiden.
Dit alles was voor mij niks nieuws. Ik heb al vaker voor de klas gestaan en ben ook al klastitularis geweest. Maar vaak ging het dan om een vervanging, tijdens het midden van een schooljaar waar ik een klas werd ingegooid zonder veel omwegen. Heel anders is het wanneer je de ‘echte’ leraar bent, het hele jaar lang. Alleen al het besef dat je een volledig schooljaar met deze leerlingen op weg zal gaan, maakt de kennismakingslessen bijzonder. Een eerste indruk maak je maar een keer. Bovendien werd ik overstelpt door de goede raad van mijn bijzonder vriendelijke collegae, die me vertelden dat een harde hand bij deze jongeren van uiterst belang is. Ik geef les aan het derde en het vierde middelbaar in het ASO, net als bij mijn vorige opdracht. ‘De ergste leeftijd.’ ‘Godsdienst geven? Dat zal wel niet gemakkelijk zijn.’ ‘Vanaf het begin kort houden, anders ben je ze kwijt.’
‘Met openheid als uitgangspunt én
als doel probeer ik mijn lessen
te vormen en te geven.’
Traditiegetrouw startte ik mijn eerste les met ‘kennismaking’. Ik ben gruwelijk slecht in het onthouden van voornamen, dus bij die stap stond ik niet te lang stil. Belangrijker voor mij was om te achterhalen wat er schuilde achter die gezichten. In beperkte mate, uiteraard, het was niet de bedoeling om al meteen te diep in de persoonlijkheid van de leerlingen te graven. Dan hadden ze zich trouwens toch aangevallen gevoeld en me zonder twijfel het raam uitgegooid. Maar enkele, meer oppervlakkige dingen wilde ik toch te weten komen. Hebben ze een groot gezin? Huisdieren? Waar houden ze zich in hun vrije tijd mee bezig? Wat is hun karakter? Hun droom voor de toekomst? Bij de vraag over hun geloofsbeleving kreeg ik heel vaak: ‘Ik geloof niet in God’, meestal gepaard met een uitdagende blik naar hun leraar Godsdienst. Voor mij geen probleem, uiteraard, geloof is geen vereiste voor een goede godsdienstles, noch een doelstelling van het vak. Het is me vooral te doen om een openheid te creëren. Naar zichzelf, naar anderen, naar de wereld. Naar verhalen over Jezus, naar andere culturen, naar nieuwe ideeën. Met openheid als uitgangspunt én als doel probeer ik mijn lessen te vormen en te geven. Eens de leerlingen dat doorhebben, vinden ze me wel sympathiek en worden de godsdienstlessen rijke ontmoetingen, waar plaats is voor nu en dan een grapje of een diep gesprek. En zelfs als dat een keertje niet lukt, is er niks verloren. Het schooljaar is immers lang genoeg.
Contact: Thomas Goyvaerts
Voor een PDF-versie van dit artikel klik hier.
[ Foto: Photos.com ]
De overname van teksten van deze website is toegelaten voor elk niet-commercieel doel mits vermelding: © Nieuwe Stad Magazine - Antwerpen
______________________________
'Wat de bewoners van deze stad nog het meest typeert,
is dat ze diepere levenservaringen delen met elkaar.'
[ lees het artikel ‘Loppiano’ hier ]
Reageer hier op dit artikel |
Archief | |
02-2009 | Een oproep tot iedereen |
11-2008 | Kredietcrisis: nieuwe spelers graag! |
10-2008 | Rijke ontmoetingen - (pdf) |
09-2008 | De laatste les |
06-2008 | Kiezen voor dynamiek |
05-2008 | Strenger dan streng |
04-2008 | In een instelling gaan wonen |
03-2008 | Persoonlijkheid |
02-2008 | Mediawaarheid |
01-2008 | Het einde van een mythe |
12-2007 | Feestmaand |
11-2007 | Tralietrotters |
10-2007 | Lichaamscultuur |
09-2007 | Vingers opsteken |
06-2007 | We are all brothers you know |
02-2007 | Journalistiek die inspireert |